Than Win Hlaing – သမုိင္းတေကြ႕မွ ၀ါအရင့္ဆုံး ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီး ဘႀကီးဘေဘ

ႏုိ၀င္ဘာ ၆၊ ၂၀၁၁

ေအာင္ဆန္း – အက္တလီစာခ်ဳပ္မွာ ေတြ႕ရတဲ့ ဦးဘေဘ၊ မစၥတာ ကဲမဲန္႔လ္ အက္တလီ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း၊ ဦးတင္ထြဋ္

ဘႀကီးဘေဘ(ေခၚ) ဦးဘေဘသည္ ၁၉၀၆ ခုႏွစ္တြင္ ၀ိဇၨာဘြဲ႕ေအာင္သည္မွစ၍ ႏိုင္ငံေရး စတင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ သူသည္ ၀ိုင္အမ္ဘီေအအသင္း၊ သူရိယသတင္းစာတုိ႔ကို စတင္ တည္ေထာင္၍ ကိုလိုနီေခတ္တြင္ လူထုအား ႏိုင္ငံေရးမ်က္စိဖြင့္ေပးခဲ့ေသာ ၀ါရင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားျဖစ္သည္။ သူ၏၀ါဒမွာ ဒီမိုကေရစီ၀ါဒျဖစ္သည္။ မဇၩိမ ပဋိပဒါလမ္းစဥ္ျဖစ္သည္။ ဦးဘေဘသည္ ျပည္သူပိုင္ လုပ္ေသာစနစ္ကို မႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေပ။ ျပည္သူပိုင္လုပ္ငန္းသည္ ျပည္သူ႔လက္မွအလုပ္ကို အစိုးရလုယူျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု ခံယူထားသည္။ ထိုနည္းတူစြာ သမ၀ါယမစနစ္ႏွင့္ ဖက္ဆစ္စနစ္မွာလည္း လူထုကိုေကာင္းက်ိဳးမေပးဘဲ လူတစုသာ အက်ိဳးမ်ားေစသည္ဟု ဆိုခဲ့သည္။ ထို႕ျပင္ လုပ္ခ စားလုပ္ကိုင္သူတို႔ ၀င္ေငြႏွင့္ထြက္ေငြ မွ်တေအာင္မဖန္တီးေပးႏိုင္ပါက တေန႔ တိုင္းျပည္အက်ပ္ေတြ႕မည္ဟု ႀကိဳတင္နိမိတ္ဖတ္ခဲ့သည္။

ဘႀကီးဘေဘ (ေခၚ) ဦးဘေဘကို ၁၈၈၃ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၁၆ ရက္ တနလၤာေန႔တြင္ သာယာ၀တီခ႐ိုင္ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ၿမိဳ႕၌ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ မိဘမ်ားမွာ အဖ ေျမပိုင္ရွင္ ကုန္သည္ဦးအို၊ အမိ ေဒၚမွင္တုိ႔ျဖစ္ၿပီး အေထြးဆံုးသားျဖစ္သည္။ ဖခင္မွာ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ ျမဴနီစပယ္လူႀကီးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။

ငယ္စဥ္က ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ၿမိဳ႕ အာစီအမ္သာသနာျပဳေက်ာင္း၊ ရန္ကုန္ အစိုးရဟိုက္စကူးေက်ာင္းႏွင့္ ရန္ကုန္ေကာလိပ္တုိ႔တြင္ ပညာ သင္ၾကားခဲ့သည္။ အသက္ ၁၉ ႏွစ္တြင္ ဘဂၤလားအင္ထရင့္စာေမးပြဲကို စေကာလားရွစ္ျဖင့္ ေအာင္ျမင္သည္။ ၁၉၀၄ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ေကာ လိပ္ အက္ဖ္ေအတန္း (ဒုတိယႏွစ္) ကို စေကာလားရွစ္ျဖင့္ေအာင္ျမင္၍ ၁၉၀၆ ခုႏွစ္တြင္ ဘီေအ (၀ိဇၨာ) ဘြဲ႕ရရိွခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ရန္ကုန္ ေကာလိပ္တြင္ ဥပေဒပညာဆက္လက္သင္ယူသည္။

၁၉၀၄ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၂၅ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ေကာလိပ္၌ ဗုဒၶဘာသာအသင္းတည္ေထာင္ရာတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ထိုမွတဖန္ ၁၉၀၆ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၀ ရက္ေန႔တြင္ ဦးဘေဘသည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ကိုဘရင္(ေဒါက္တာဘရင္)၊ ကိုေမာင္ႀကီး(ဆာေမာင္ႀကီး) တို႔ႏွင့္အတူ ‘၀ိုင္အမ္ဘီေအ’(Y.M.B.A)ေခၚ ‘ဗုဒၶဘာသာကလ်ဏယု၀’ အသင္းကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ အသင္းကို စတင္တည္ေထာင္စဥ္က ကိုေမာင္ႀကီး၏ေနအိမ္ (အမွတ္ ၈၆၊ ၂၈လမ္း၊ ပန္းဘဲတန္းၿမိဳ႕နယ္၊ ရန္ကုန္) တြင္ ေက်ာင္းသား ၂၀ ခန္႔ျဖင့္ စတင္ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က ၀ိုင္အမ္ဘီေအ တည္ေထာင္ရျခင္းမွာ စြန္႔စားခန္းႀကီးတခုပင္ျဖစ္သည္။ ၀ိုင္အမ္ဘီေအကိုတည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ကိုဘေဘ၊ ကို ေမာင္ႀကီး၊ ကိုဘရင္တို႔ကို အာဏာပိုင္တုိ႔က ‘ေထာင္စာေလးေတြ’ဟု ေျပာခဲ့ၾကသည္။ ဦးဘေဘသည္ ၀ိုင္အမ္ဘီေအအသင္းတြင္ အသင္း ၏ အက်ိဳးေဆာင္၊ ဒုတိယဥကၠဌ၊ အမႈေဆာင္လူႀကီး စသည့္တာ၀န္မ်ားကို ထမ္းရြက္ခဲ့သည္။

ထို႔ေနာက္ ၁၉၁၁ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၄ ရက္ အဂၤါေန႔တြင္ ဦးဘေဘသည္ ဦးလွေဖ (ေနာင္ျမင္းျခံ ခ်ည္မွ်င္အထည္ စက္တည္ေထာင္သူ) ႏွင့္ အတူ သူရိယသတင္းစာကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ဦးဘေဘသည္ ေဆးမင္းႀကီး႐ုံး၌ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ မ်က္ႏွာျဖဴမ်ားႏွင့္ မသင့္တင့္၍အလုပ္မွထြက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ သတင္းစာထုတ္ရန္စိတ္ကူးရိွခဲ့ရာ စိန္ေပါေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းဆရာအတူလုပ္ခဲ့ဖူးေသာ ဦးလွေဖ ႏွင့္ေတြ႕ဆံုရာမွ သတင္းစာထုတ္ရန္ အၾကံရခဲ့သည္။ ထိုစဥ္ကဦးလွေဖသည္ ဦးေမေအာင္၏ The Burman အဂၤလိပ္သတင္းစာ၌ အယ္ဒီ တာလုပ္ခဲ့ဖူးသည့္အတြက္ အေတြ႕အၾကံဳရိွသူျဖစ္သည္။

သို႔ရာတြင္ ႏွစ္ဦးေပါင္းမွ ေငြ ၅၀ သာရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္ႀကီးမ႑ိဳင္ပံုႏိွပ္တိုက္တြင္ “သူရိယသတင္းစာ ထုတ္ေတာ့မည္။ ဘာသာေရး၊ ႏိုင္ငံေရးပါမက်န္ မိမိတို႔သန္ရာကိုဖတ္ရေတာ့မည္”ဟု ေၾကာ္ျငာ႐ိုက္ႏိွပ္၍ ခင္မင္ရာမိတ္ေဆြမ်ားကုိ သတင္းစာဖိုး တႏွစ္စာအတြက္ ၁၅ က်ပ္စီ ေကာက္ခံရာ ေငြ ၅၀၀၀ ေက်ာ္ရခဲ့သည္။ ထိုေငြျဖင့္ သူရိယသတင္းစာကုိ စတင္ေမြးဖြားလိုက္ေလ သည္။ ဦးဘေဘသည္ သူရိယ သတင္းစာ၏ အယ္ဒီတာအျပင္ နတ္ႀကီးသံုးပါးစကားေျပာခန္းကို အပတ္စဥ္ေရး၍ ‘နတ္ႀကီးဘေဘ’ အျဖစ္ ထင္ရွားခဲ့သည္။ ထိုမွတဖန္ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ The Burma Observer သတင္းစာကိုလည္း သူရိယသတင္းစာတိုက္မွပင္ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ သံေတာ္ဆင့္ ဦးသိမ္း ေမာင္၊ ဟံသာ၀တီ ဦးစိန္၊ ထြန္းေန႔စဥ္ ဦးထြန္းေဖ၊ သမာဓိအမ္ ဘိုးခ်ိန္၊ ဦးဘသန္း (ယူပီအိုင္) ႏွင့္ ဇ၀နတို႔သည္ သူရိယတိုက္မွေမြးထုတ္ေပး လုက္ေသာ သတင္းစာဆရာမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကသည္။

၁၉၁၄ ခုႏွစ္တြင္ ဦးဘေဘသည္ ေဒၚဖြားမွ်င္ႏွင့္လက္ထပ္ထိမ္းျမား၍ သားႏွစ္ေယာက္ထြန္းကားခဲ့သည္။

၁၉၁၇ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၀ ရက္ေန႔တြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရ အိႏိၵယႏိုုင္ငံဆိုင္ရာ၀န္ႀကီးမြန္ေတဂူ (Edwin Montagu 1879-1924)က ၿဗိတိသွ် ပါလီမန္ေအာက္လႊတ္ေတာ္၌ ျမန္မာျပည္အပါအ၀င္ အိႏိၵယႏိုင္ငံအား ၿဗိတိသွ်အင္ပါယာအတြင္းမွ တေျဖးေျဖး ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေပး မည္ဟု ေၾကညာခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မြန္ေတဂူ၏ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေသာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ကို စံုစမ္းရန္အတြက္ ၀ိုင္အမ္ဘီေအအသင္းမွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဦးဘေဘ၊ ဦးဘေဖ၊ ဦးေမေအာင္၊ ဦးစုတို႔အား ၁၉၁၇ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလတြင္ ကလကတၱားၿမိဳ႕သို႔ ေစလႊတ္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ၁၉၁၈ ဇြႏ္လ တြင္ မြန္ေတဂူခ်မ္းစဖို႔စီမံကိန္းအရအိႏၵိယကို ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ုပ္ေရးေပးေသာအခါ ျမန္မာကိုခ်န္ ထားသည့္ အစီရင္ခံစာထြက္ေပၚလာသည္။ ယင္းေနာက္ ၁၉၁၇ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ ၁၈ တြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ျမန္မာႏိုင္ငံဒုတိယ ဘုရင္ခံ အျဖစ္ ဆာရယ္ဂ်ီနယ္ကရက္ေဒါက္အားခန္႔အပ္ၿပီး ေနာက္ ၁၉၁၈ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ ၁၇ ရက္တြင္ ျမန္မာျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ စီမံကိန္း (Craddock Scheme) ကို ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ၀ိုင္အမ္ဘီေအအသင္းခ်ဳပ္၌ အထူးအစည္းအေ၀းကိုက်င္းပ၍ ကရက္ေဒါက္စီမံကိန္းကိုတုိက္ဖ်က္၍ ျမန္မာျပည္သူတို႔ လိုလား ေသာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးေတာင္းဆုိရန္အတြက္ ၀ိုင္အမ္ဘီေအ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဦးဘေဘ (သူရိယ)၊ ဦးပု (၀တ္လံုေတာ္ရ-ေရႊက်င္)၊ ဦးထြန္းရိွန္ (ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၊မႏၱေလး) (ေဘ၊ ပု၊ ရိွန္) တို႔ကိုေရြးခ်ယ္၍ ၁၉၁၉ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္တြင္ အဂၤလန္သို႔ ေစလႊတ္ခဲ့သည္။ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕သည္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရကဖိတ္၍ သြားေသာအဖြဲ႕မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္အစီအစဥ္ျဖင့္ ကိုယ္အေရးဆိုရန္ သြားေသာအဖြဲ႕ျဖစ္၍ ပထမတြင္လက္ခံေတြ႕ဆံုမည့္သူပင္မရိွေခ်။ ထို႔ေနာက္ ေဘ၊ ပု၊ ရိွန္ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕သည္ ၁၉၁၉ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၂၀ ရက္ေန႔တြင္ အိႏိၵယႏိုင္ငံဆိုင္ရာ အတြင္း၀န္ မြန္ေတဂူႏွင့္ေတြ႕ဆံုခဲ့ရၿပီး ျမန္မာတို႔ေရးဆြဲထားေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ျပဳျပင္ေရးစီမံကိန္းကို ၿဗိတိသွ်အစိုးရထံ တင္ျပႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အိႏၵိယျပည္နယ္ႀကီးမ်ားႏွင့္တန္းတူထား၍ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဒိုင္အာခီအုပ္ ခ်ဳပ္ေရးတိုးေပးမည့္ကတိကို မရခဲ့ေခ်။ ၿဗိတိသွ်အစိုးရ၏ ေနာက္ဆံုးအေျဖမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ သီးျခားစဥ္းစားေပးမည္ဟုသာ ျဖစ္သည္။ ေဘ၊ ပု၊ရိွန္ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕သည္ မူလရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္ေသာ ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတိုးေပးေရးကိစၥ မေအာင္ျမင္ခဲ့ေသာ္လည္း ေရႊတိဂံု ဘုရားကုန္းေတာ္ အေနာက္ဘက္ျခမ္းတြင္ တပ္စြဲထားေသာ အဂၤလိပ္တပ္သားမ်ား ႐ုပ္သိမ္းေပးရန္သေဘာတူခဲ့မႈႏွင့္၊ ပထမကမာၻစစ္အတြင္း က ျမန္မာႏိုင္ငံထြက္ ဆန္မ်ားေရာင္းရသည့္ အျမတ္ေငြ (၉) ကုေဋက်ပ္ကို အိႏိၵယအစိုးရထံမွ ျပန္လည္ရရိွခဲ့သည္။ ေဘ၊ ပု၊ ရိွန္ ကုိယ္စား လွယ္အဖြဲ႕၏ခရီးစဥ္သည္ ကိုလိုနီေခတ္အဖိႏိွပ္ခံဘ၀က်ေရာက္ေနေသာ ျမန္မာျပည္သူလူထုအား ႏိုင္ငံေရးအသိတရား ႏိုးၾကားေစရန္တပ္ လွန္႔ႏိႈးေဆာ္မႈ ျဖစ္ခဲ့သည္။

၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္ ေမလ ၂၉ ရက္ေန႔တြင္ ၀ိုင္အမ္ဘီေအအသင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာအသင္းအဖြဲ႕မ်ား၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ ျမန္မာႏိုင္ငံအား ဒိုင္အာခီ (ေခၚ) ပူးတြဲတာ၀န္ခံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးရရိွေအာင္ေတာင္းဆိုရန္ ဦးဘေဘႏွင့္အတူ ဦးပုႏွင့္ ၀တ္လံုေတာ္ရဦးသိမ္းေမာင္ (ေဘ၊ ပု၊ ေမာင္) ပါ၀င္ေသာ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ကို ဒုတိယအႀကိမ္အဂၤလန္သို႔ ေစလႊတ္ခဲ့ျပန္သည္။ ေဘ၊ ပု၊ ေမာင္ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕သည္ မစၥတာမြန္ေတဂူကို ျမန္မာျပည္မွ ေပးပို႔လိုက္ေသာ စာတမ္းကိုတင္သြင္း၍ အိႏိၵယႏိုင္ငံထက္ မနိမ့္က်ေသာအဆင့္ျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံအား ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေပးရန္ တင္ျပႏိုင္ခဲ့သည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔က အိႏိၵယႏွင့္ တန္းတူအုပ္ခ်ဳပ္ေရးေပးမည္ဟု ကတိေပးခဲ့သည္။

၁၉၂၂ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လတြင္ ဂ်ီစီဘီေအအတြင္း၌ ဦးဘေဘဦးေဆာင္ေသာ ၂၁ ဦးဂိုဏ္းသားတို႔သည္ ဒိုင္အာခီစနစ္ကိုလက္မခံဟု ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ခ်ၾကေသာ ဂ်ီစီဘီေအအသင္းသားမ်ား၏ဆႏၵကို ဖီလာျပဳ၍ ဂ်ီစီဘီေအမွခြဲထြက္ ဂိုဏ္းသီးျခားေထာင္ခဲ့သည္။ ထိုဂိုဏ္းသားမ်ားကို ဂ်ီစီဘီေအအ ဖြဲ႕သားမ်ားက ‘ဒိုင္သမား’ဟူ၍ ႐ႈတ္ခ်ကဲ့ရဲ႕ၾကသည္။ ဦးဘေဘအဖြဲ႕ကမူ ယင္းတို႔အဖြဲ႕အား ၂၁ဦး အဖြဲ႕(ေခၚ)ျပည္သူျပည္သား ပါတီဟုေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ဂ်ီစီဘီေအအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးသည္ ဦးဘေဘဦးစီးေသာ ၂၁ ဦး ဂ်ီစီဘီေအႏွင့္ ဦးခ်စ္လိႈင္၊ သာယာ ၀တီဦးပု၊ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ႀကီးမွဴးသည့္ ‘လိႈင္၊ပု၊ ေက်ာ္’ ဂ်ီစီဘီေအ (၀ံသာႏုဂ်ီစီဘီေအ) ဟူ၍ ႏွစ္ဂိုဏ္းကြဲသြားေလသည္။

ထို႔ေနာက္ ၁၉၂၂ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ ၂၁ ရက္ေန႔တြင္ ဒိုင္အာခီဥပေဒျပဳေကာင္စီ၏ ပထမဆံုးေရြးေကာက္ပြဲကုိက်င္းပရာ ဦးဘေဘ၏ ျပည္သူျပည္သားပါတီႏွင့္ ဆာေဂ်ေအေမာင္ႀကီး (၁၈၇၂- ၁၉၅၅) ၏ ပ႐ိုဂရက္ဆစ္ (Progressive) ေခၚ ေရႊေတာင္ၾကားပါတီက ၀င္ေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္၍ ရာထူးယူခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၂၃ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီ ၂ ရက္ေန႔တြင္ ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစတင္ခဲ့သည္။ ဦးဘေဘ၏ ၂၁ ဦးအဖြဲ႕သည္ ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုလက္ခံျခင္းမွာ နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရကို လႊတ္ေတာ္၌ ပူးေပါင္းရန္ဟုအေၾကာင္းျပခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႕တြင္မူ နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရေပးခဲ့ေသာ ငါးေထာင္စားရာထူးကိုလက္ခံ၍ ႏိုင္ငံအက်ိဳးကို ထိထိေရာက္ေရာက္မေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခဲ့ဟု ေ၀ဖန္ခဲ့ရသည္။

ထို႔ေနာက္ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီ ၃၀ မွ ေမလ ၂ ရက္ေန႔အထိ မႏၱေလးၿမိဳ႕တြင္ ညီညြတ္ေရးအစည္းအေ၀းက်င္းပရာ ဦးဘေဘဦးစီးသည့္ ျပည္သူျပည္သားအဖြဲ႕၊ အမ္ေအဦးေမာင္ႀကီးဦးစီးသည့္ ခဲြခြာေရးအသင္းကို အမည္ေျပာင္းထားသည့္ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႕(Free Burma) ၊ေရဦး ဆရာေတာ္ႀကီးမွဴးသည့္ ဗဟုိဂ်ီစီဘီေအအဖြဲ႕၊ ဦးဘစီဦးစီးသည့္ သပိတ္ေမွာက္ဂ်ီစီဘီေအအဖြဲ႕၊ ဦးဘဦး ဦးစီးသည့္ မႏၱေလး ၂၁ ဦးအဖြဲ႕တို႔ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြး၍ အဖြဲ႕ငါးဖြဲ႕ကိုစုေပါင္း၍ ‘ညီညြတ္ေရးမူ လ ဂ်ီစီဘီေအအဖြဲ႕ခ်ဳပ္’ကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ ယင္းအဖြဲ႕ကို ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕ငါးဖြဲ႕စုစည္းထားျခင္းကုိ ငါးပြင့္ဆုိင္အဖြဲ႕(Five Flower Party) ဟု ေခၚခဲ့ၾကသည္။ ငါးပြင့္ဆုိင္အဖြဲ႔၏အႀကီးအမွဴးအျဖစ္ ေရဦး ဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ၊ ဥကၠဌအျဖစ္ မကၡရာမင္းသားႏွင့္ ခင္ေလးတို႔၏သားေတာ္အငယ္ ထိပ္တင္၀မင္းသားအား ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ သည္။

၁၉၃၆ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ ၁၀ ရက္မွ ၁၄ ရက္အထိ ျမန္မာႏိုင္ငံစီရင္အုပ္ခ်ဳပ္မႈအက္ဥပေဒ (၉၁ ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရး) အရ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေအာက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပရာ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ေအာက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ ၁၃၂ ဦးရိွသည့္အနက္ ငါးပြင့္ဆိုင္ပါတီမွ ၄၆ ဦး၊ ေဒါက္တာဘေမာ္၏ ဆင္းရဲသား၀ံသာႏု (ဓါးမ) ပါတီမွ ၁၆ ဦး၊ ဦးခ်စ္လိႈင္ဂ်ီစီဘီေအမွ ၁၂ ဦး၊ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းအဖြဲ႕မွ ၃ ဦး ေဖဘီယံပါတီမွ ႏွစ္ဦး၊ သက္ပန္းဂ်ီစီဘီေအမွ တဦးႏွင့္ တသီးပုဂၢလအမတ္ ၁၇ ဦးအေရြးခံရသည္။

သို႔ေသာ္ ငါးပြင့္ဆိုင္အဖြဲ႕သည္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အမတ္ေလာင္းမ်ားရာထားစဥ္ကပင္ ပါတီအတြင္းအားျဖင့္ စိတ္၀မ္းကြဲျပားေနၾကရာ (၄၆) ဦးမွ် အေရြးခံရသည့္အတြက္ အားအႀကီးဆံုးပါတီအျဖစ္ ဦးဘေဘအားဦးေဆာင္၍ အစိုးရအဖြဲ႕ဖြဲ႕ရန္ ဘုရင္ခံကအပ္ႏွင္းသည္။ ဦးဘေဘသည္ ငါးပြင့္ဆိုင္ပါတီ၀င္တို႔ႏွင့္ ေစ့စပ္ၿပီး၀န္ႀကီးရာထူးမ်ားေရြးခ်ယ္၍ အစိုးရအဖြဲ႕ကို ႀကိဳးစားဖြဲ႕ေသာ္လည္း ညီညြတ္မႈကို မရဘဲ အစိုးရမဖြဲ႕ႏိုင္ေခ်။

ဤသည္ႏွင့္ပတ္သတ္၍ ေဒါက္တာဘဦးက သူ၏ My Burma (ကြၽႏု္ပ္၏ ျမန္မာျပည္) စာ အုပ္တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္းေရးသားထားေလသည္။
“ဦးဘေဘ၏ပါတီမွာ အႀကီးဆံုးႏွင့္အင္အားအေတာင့္တင္းဆံုးျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ဘုရင္ခံက ဦးဘေဘအား အစိုးရဖြဲ႕ခိုင္း၏။ သို႔ေသာ္ ဦးဘေဘပါတီထဲတြင္ ၀န္ႀကီးရာထူးေ၀ျခမ္းမႈအေပၚ သေဘာထားကြဲၾကသည္ဟု ေကာလဟလၾကားရပါသည္။ ကြၽႏ္ုပ္သည္ ဦးေအး (ေနာင္ ဦးေစာအစိုးရအဖြဲ႕တြင္ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးျဖစ္လာသူ) အား အေခၚလႊတ္ၿပီး၊ သူ၏ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည့္ ဦးဘေဘအားပါတီ၏ ထိပ္ပိုင္းပုဂၢိဳလ္အခ်ိဳ႕ကို ၀န္ႀကီးမ်ားအျဖစ္ခန္႔အပ္ၿပီး၊ ရခိုင္အမတ္တဦးအား ၀န္ႀကီးတေနရာေပးကာ၊ အျခား၀န္ႀကီးတေနရာကို ကရင္ အမတ္မ်ားအားေပးျခင္းျဖင့္ အစိုးရအဖြဲ႕ကို ျမန္ႏိုင္သမွ်ျမန္ျမန္ဖြဲ႕စည္းရန္ ေျပာခိုင္းလုိက္၏။ ‘တကယ္လို႔ ဦးဘေဘက မၾကာမီအေတာ အတြင္း အစိုးရမဖြဲ႕ႏိုင္ရင္ ဘုရင္ခံက တျခားပါတီကိုဖြဲ႕ခိုင္းလိမ့္မယ္။ ဦးဘေဘ အခုဖြဲ႕ရင္ ဥေရာပလူမ်ိဳး၊ အိႏိၵယလူမ်ိဳးအမတ္ ေတြရဲ႕ ေထာက္ခံမႈကိုရလိမ့္မယ္’ ဟု ကြၽႏု္ပ္က ထပ္ေျပာလိုက္ပါသည္။ ဦးေအးက ကြၽႏု္ပ္ေျပာသည့္စကားကို ဦးဘေဘထံသယ္ေဆာင္သြားမည္ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ ဦးဘေဘ၏တံု႔ျပန္မႈကို ကြၽႏု္ပ္အားရက္ပိုင္းအတြင္း ျပန္လည္အသိေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသြားပါသည္။

ကြၽႏု္ပ္ၾကား၀င္လိုက္ရသည္မွာ ဦးဘေဘ၏ ႏိုင္ငံေရးသမားဘ၀ကိုစိတ္၀င္စားေသာေၾကာင့္မဟုတ္။ တည္ၿငိမ္ေသာ အစိုးရအဖြဲ႕ေကာင္း တခုကို လိုခ်င္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ဦးဘေဘပါတီတြင္ အကင္းပါေသာ၊ ေျဖာင့္မတ္ေသာ္၊ ပညာတတ္လူငယ္တခ်ဳိ႕ ပါ၀င္ပါသည္။

သီတင္းတပတ္ခန္႕ၾကာၿပီးေနာက္ ဦးေအးျပန္လာၿပီး ‘ဦးဘေဘရဲ႕အျမင္က အာဏာရိွေနတဲ့ပါတီေတြအနက္ ဘယ္ပါတီကမွ် တည္ၿငိမ္တဲ့ အစိုးရအဖြဲ႕တခုကို သူတို႔ဘာသာမဖြဲ႕ႏိုင္ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ေရြးေကာက္ပြဲတခုလုပ္ေပးရင္ တိုင္းျပည္အက်ိဳးရိွမယ္ ေရြးေကာက္ ပြဲအသစ္က်င္းပလွ်င္ သူ႔ပါတီအႏိုင္ရၿပီး အခုထက္ အင္အားေတာင့္တင္းလာလိမ့္မယ္လို႔ ဦးဘေဘက ထင္ေနပါတယ္’ ဟူ၍ေျပာၾကားသည္။

ကြၽႏု္ပ္ ဘာမွ်မေျပာလိုက္ေတာ့ပါ။ စိတ္ထဲတြင္ ဦးဘေဘအား လက္ေတြ႕မက်ေသာ အရွည္အားျဖင့္ မၾကည့္တတ္ေသာ ႏိုင္ငံေရးသမား တေယာက္အျဖစ္သာ သတ္မွတ္လိုက္ပါေတာ့သည္။ တဘက္မွတည္းမွာပင္ ဦးဘေဘသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ ျမန္မာျပည္တြင္ ၀န္ ႀကီး ခ်ဳပ္ျဖစ္မလာႏိုင္ဟု ကြၽႏု္ပ္သိလိုက္၏။ သူ၏ နည္းဗ်ဴဟာအမွားမ်ားေၾကာင့္ ဦးဘေဘသည္ ကိုယ့္ကုိယ္ကို ႏိုင္ငံေရးဟာရာကီရိလုပ္သည့္ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရိွသြားပါေတာ့သည္။”

ဦးဘေဘသည္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အႏိုင္ရရိွေသာ္လည္း ပါတီတြင္းညီညြတ္မႈကို မတည္ေဆာက္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အစိုးရမဖြဲ႕ႏိုင္ဘဲရိွရာ ေဒါက္တာဘေမာ္သည္ ငါးပြင့္ဆိုင္ပါတီတြင္ သေဘာထားကြဲျပားေနေသာ အမ္ေအေမာင္ႀကီး၊ ၀တ္လံုဦးပု၊ ေဒါက္တာသိန္းေမာင္၊ မိတၳီလာ ဦးဘရင္၊ မႏၱေလးဦးဘဦးစသည့္တုိ႔ႏွင့္ အိႏၵိယတိုင္းရင္းသားအမတ္မ်ား၊ ကရင္အမတ္မ်ား၊ ဦးခ်စ္လိႈင္အဖြဲ႕၊ တသီးပုဂၢလမ်ားႏွင့္ ညႇိႏိႈင္း၍အစိုးရဖြဲ႕ရန္စည္း႐ံုးခဲ့ရာ အမတ္ဦးေရ ၇၀ မွ်ပင္ ရရိွသြားေတာ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ၁၉၃၇ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာျပည္ဘုရင္ခံ ေကာ့ကရိန္းက ေဒါက္တာဘေမာ္အားေတြ႕ဆံု၍ အစုိးရအဖြဲ႕၀င္ ၀န္ႀကီးစာရင္းကို အျမန္တင္ျပခိုင္းသည္။ မတ္လ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ ေဒါက္တာဘေမာ္တင္ျပေသာအစိုးရအဖြဲ႕၀င္အမည္စာရင္းကို ဘုရင္ခံက အတည္ျပဳ ၿပီးေနာက္ ထိုႏွစ္မတ္လ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာအစိုးရအဖြဲ႕ ကို ၁၉၃၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီေန႔မွစ၍ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရန္ အတည္ျပဳေပးလိုက္ေလသည္။

သို႔ေသာ္ ၁၉၃၇ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ဦးဘေဘဦးေဆာင္ေသာ ငါးပြင့္ဆိုင္အဖြဲ႕က ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရတဖြဲ႕လံုးကို အယံုအၾကည္ မရိွအဆုိကိုတင္သြင္းရာ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌဦးခ်စ္လိႈင္က ၀န္ႀကီးအဖြဲ႕သစ္ကို မတ္လ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ဧၿပီ ၁ ရက္ေန႔မွ တာ၀န္ထမ္းေတာင္ၾကရမည့္သူမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ယခုတင္သြင္းေသာအဆိုသည္ ေဘာင္လြတ္ၿပီး အခ်ိန္မက်ေသးဟု အေၾကာင္းျပကာ အဆိုကိုပယ္ခ်လိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ ေဒါက္တာဘေမာ္ဦးေဆာင္ေသာ ညြန္႔ေပါင္းအစုိးရသည္ အစိုးရသက္တမ္း၌ ဒုတိယေက်ာင္းသားသပိတ္၊ ကုလားဗမာ အဓိက ႐ုဏ္း၊ ၁၃၀၀ ျပည့္ႏွစ္အေရးေတာ္ပံု၊ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္က်ဆံုးခဲ့ရသည့္ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းမ်ားႏွင့္ မႏၱေလးအာဇာနည္ ၁၇ ဦးက်ဆံုး ခဲ့ရသည့္အေရးမ်ားေၾကာင့္ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၆ ရက္ေန႔တြင္ မ်ိဳးခ်စ္ပါတီေခါင္းေဆာင္ ဂဠဳန္ဦးေစာတင္သြင္းသည့္ ညႊန္႔ေပါင္း အစိုးရအေပၚ အယံုအၾကည္မရိွအဆိုကို ႐ႈံးနိမ့္ၿပီးေနာက္ ျပဳတ္က်သြားခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ အတိုက္အခံ ပါတီေခါင္းေဆာင္ ေရႊက်င္ ဦးပု ဦးေဆာင္ေသာ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရတက္လာရာ ဦးဘေဘသည္ ဦးပုညြန္႔ေပါင္းအစိုးရအဖြဲ႕၌ ျပည္ထဲေရး ၀န္ႀကီးျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၂၀ ရက္ေန႔တြင္ နန္းရင္း၀န္ဦးပုႏွင့္ အဆင္မေျပသျဖင့္ ဦးဘေဘႏုတ္ထြက္ သြားခဲ့ရသည္။

၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီ ၂၁ ရက္ေန႔တြင္ ငါးပြင့္ဆိုင္ညီညြတ္ေရးအဖြဲ႕အစည္းအေ၀းကုိက်င္းပ၍ ဦးပုအား အယံုအၾကည္မရိွ၍ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္မွ ဖယ္ရွာၿပီး ဦးဘေဘအား ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ျပန္လည္တင္ေျမႇာက္ခဲ့သည္။

တဖန္ ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၇ ရက္ေန႔တြင္ ေအာက္လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀း၌ ဦးပုႀကီးမႈးေသာ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရအဖြဲ႕သည္ အယံုအၾကည္မရိွအဆုိတင္သြင္းခံရၿပီးေနာက္ ျပဳတ္က်သြားသျဖင့္ ထိုႏွစ္စက္တင္ဘာ ၉ ရက္ေန႔ ဂဠဳန္ဦးေစာ နန္းရင္း၀န္အျဖစ္ ဦးေဆာင္ ေသာ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရ တက္လာျပန္သည္။

၁၉၄၁ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ ေအာက္လႊတ္ေတာ္၌ ဦးဘေဘသည္ ဦးေစာဦးေဆာင္သည့္အစိုးရအေပၚ အယံုအၾကည္ မရိွအဆိုကုိတင္သြင္းရာ ေထာက္ခံမဲ ၄၇ မဲ၊ ကန္႔ကြက္မဲ ၇၂ မဲ ရရွိသျဖင့္ ဦးဘေဘ၏အယံုအၾကည္မရိွအဆို ႐ႈံးနိမ့္သြားသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဂဠဳန္ဦးေစာသည္ ဦးဘေဘအား အၫႈိးအေတးထားကာ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးဥပေဒ ပုဒ္မ ၂၆ အရ ဖမ္းဆီး ၍ သရက္အက်ဥ္းေထာင္၌ အက်ဥ္းခ်ခံခဲ့ရသည္။ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္တြင္ သရက္ေထာင္မွလြတ္ေျမာက္၍ ဂ်ပန္ေခတ္၌ ‘ဗမာျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး’ ေရးဆြဲရာတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ က်န္းမာေရးကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ ဂ်ပန္ေခတ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွ ေရွာင္ေနခဲ့သည္။

စစ္ႀကီးၿပီးေနာက္ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၂၁ ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာျပည္အနာဂတ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ ‘ကင္ဘာလင္’ ေဆြးေႏြးပြဲသို႔ အဖြဲ႕၀င္အျဖစ္လည္းေကာင္း တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၅ခုႏွစ္တြင္ ဖဆပလဗဟုိဦးစီးအဖြဲ႕၀င္အျဖစ္တင္ေျမွာက္ခံရၿပီး ၁၉၄၅ခုႏွစ္ စက္ တင္ဘာလ ၆ ရက္ေန႔မွ ၇ ရက္ေန႔တြင္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ ကႏၵီၿမိဳ႕၌က်င္းပသည့္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ဖြဲ႕စည္းေရးႏွင့္ပတ္သတ္သည့္ ကႏၵီ စာခ်ဳပ္ေဆြးေႏြးပြဲ ကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႕အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ၁၉၄၇ ဇန္န၀ါရီလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုေရး ၌ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕၀င္အျဖစ္လည္းေကာင္း တက္ေရာက္ခဲ့သည္။

၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၉ ရက္ေန႔ ဖဆပလ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕၀င္ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး၀န္ႀကီးအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံရသည္။ ထို႔ေနာက္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၈ ရက္ေန႔တြင္ ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕ အစည္းအေ၀းက်င္းပ၍ ဘုရင္ခံ၏အမႈေဆာင္ေကာင္စီ၏ ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး၀န္ႀကီး ဦးဘေဘအား ဖဆပလဗဟုိဦးစီးအဖြဲ႕မွလည္းေကာင္း၊ ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီမွ လည္းေကာင္း ထုတ္ပယ္ခဲ့သည္။

၁၉၅၁ ခုႏွစ္တြင္ ဦးဘေဘ၏ဇနီးျဖစ္သူ ေဒၚဖြားမွ်င္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ ဇနီးကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ ဖဆပလအစိုးရအတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရးသမား အျဖစ္ ႏိုင္ငံေရးေဆာင္းပါးမ်ားကို စာနယ္ဇင္းမ်ား၌ ေရးသားခဲ့သည္။

၁၉၅၄ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၄ ရက္ေန႔တြင္ ဦးဘေဘသည္ ႏိုင္ငံေတာ္သစၥာေဖာက္ဖ်က္မႈျဖင့္ အင္းစိန္ေထာင္၌ အက်ဥ္းခ်ခံရသည္။ ဖဆပလ အစိုးရအဖြဲ႕ကိုျဖဳတ္ခ်၍ စစ္တပ္မွအာဏာသိမ္းရန္ အၾကံေပးသည္ဟု အသံဖမ္းယူခြဲဆိုေသာအမႈျဖစ္သည္။ အင္းစိန္ေထာင္တြင္ ၃ ႏွစ္ ၉ လ ၂၇ ရက္ အက်ဥ္းခံရၿပီးေနာက္ ဦးႏု၏ဖဆပလအစိုးရလက္ထက္ ၁၉၅၈ ခုနွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက အမႈကို႐ုပ္သိမ္းေပး၍ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ခဲ့သည္။ ယင္းေနာက္ ၁၉၆၀ျပည့္ႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၆ရက္ေန႕တြင္ က်င္းခဲ့သည့္ အေထြ ေထြေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အမ်ဳိးသားေပါင္းစံု မဟာမိတ္ (တတိယအုပ္စု) ကိုကုိယ္စားျပဳ၍ အလယ္ပုိင္းမဲဆႏၵနယ္မွ ၀င္ေရာက္အေရြး ခံခဲ့ သည္။

၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလတြင္ အမ်ိဳးသားေန႔ ေရႊရတုသဘင္က်င္းပေရးဗဟုိေကာင္မတီ နယကအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ဦးဘေဘ သည္ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္တြင္ ဟံသာ၀တီသတင္းစာ၌ ေရးသားခဲ့ေသာေဆာင္းပါးမ်ားကို စုစည္း၍ ဟံသာ၀တီစာအုပ္တိုက္မွ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးဘေဘ၏ ‘ႏိုင္ငံေရးရာ အျဖာျဖာ’ စာအုပ္ႏွစ္တြဲကို ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။

၀ါရင့္ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီး ဦးဘေဘသည္ ၁၉၇၁ခုႏွစ္ဇန္န၀ါရီလ ၈ရက္စေနေန႔ မြန္းလြဲ ၂ း၂၀နာရီ တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ လူအို႐ုံလမ္း အိမ္အမွတ္ ၉၁ ၌ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္၌ အေမြခံ သားသမီး မက်န္ရစ္ခဲ့ေခ်။(မုိးမခ)မွ ကူးယူတင္ထားပါသည္