ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသို႔ … အလည္ေရာက္ရွိျခင္း (၁)၊ ဒဂုန္တာရာ (သို႔) ပန္းႏုေရာင္အိုႏွင့္ ေတြ႔ဆံုျခင္း

Kamar Pale –

ႏုိ၀င္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၁

၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီး၏ေနာက္ပုိင္းကာလ ၁၉၉၃-၉၄ ၀န္းက်င္ေလာက္ဆီက ျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုယ္သူ မဲဇာသို႔ပို႔ထားေသာ ဆရာဒဂုန္ တာရာေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီေက်းလက္ေနအိမ္သို႔ အမွတ္မထင္ေရာက္ရွိသြားမိခဲ့သည္။ ရင္းႏွီးေနသည့္ စာေရးဆရာတဦးက ဆရာႏွင့္ သြား ေရာက္ေတြ႔ဆံုရန္ ဒညင္းကုန္း ေမွာ္ဘီလိုင္းကားေပၚအထိလိုက္ပို႔သျဖင့္ ဆရာ့ဆီေရာက္ျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ စိတ္ထဲတြင္ မ၀ံ့မရဲ။ မိတ္ ေဆြ စာေရးဆရာ၏ “ဆရာက လူငယ္ေတြအသံကို နားေထာင္ခ်င္ေနတာဗ်” ဆိုေသာတိုက္တြန္းစကားသည္ ဆရာ့ဆီကိုသြားျဖစ္ဖို႔ တြန္း အားတခုျဖစ္ခဲ့သည္။

သူ႔စာေတြႏွင့္သာ ရင္းႏွီးကြၽမ္း၀င္ခဲ့သည္။ လူခ်င္း တခါဘူးမွ် မဆံုေတြ႔ဘူး။ မကြၽမ္း၀င္ခဲ့ဘူးသျဖင့္ စိတ္ထဲက ျဖစ္မွျဖစ္ပါ့မလားဟု ရင္ထဲ တထိတ္ထိတ္။ ေမွာ္ဘီေဘာ္လံုးစက္႐ံုေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ကားေပၚမွဆင္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ စက္႐ံုေဘးက ေျမနီလမ္းကေလးရဲ႕ သယ္ေဆာင္ရာအတိုင္း လယ္ကြင္းအစပ္ရွိ စက္႐ုံလုပ္သားမ်ားေနထိုင္ရာ အိမ္စုကေလးဆီသို႔ …။

လမ္းတြင္ ထိုအိမ္စုကေလးဘက္မွထြက္လာေသာ ပါ၀ါမ်က္မွန္တပ္ထားသည့္အမ်ဳိးသမီးတဦးကို ေတြ႕ရသည္။ ျခင္းေတာင္းကေလးကုိ ဆြဲ ကာ အေပၚျဖဴ ေအာက္အျပာေရာင္၀တ္စံုႏွင့္။ ဆရာ၏တူမျဖစ္သူ စာေရးဆရာမ ေဒၚသင္းျမစႏၵီမ်ားလားဟု စိတ္ထဲေတြးထင္လိုက္မိသည္။ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ အနားေရာက္ေတာ့ “ဦးေလးဆီလာတာလား။ အိမ္မွာရွိတယ္” ဟု ေျပာသည္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ဟုတ္ကဲ့ဟု ေျဖ လိုက္သည္။ ဆရာမသည္ သူအလုပ္ဆင္းရာ ေမွာ္ဘီေဘာ္လံုးစက္႐ံု ေဆးဌာနသို႔ဆက္လက္ထြက္ခြာသြားသည္။

ဆရာ ဒဂုန္တာရာ၏မဲဇာေနအိမ္သို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္သြားသည္။ တထပ္တိုက္ပုလံုးခ်င္းအိမ္ကေလးျဖစ္သည္။ ဆရာက အိမ္သို႔၀င္၀င္ျခင္း ဘယ္ဘက္အခန္းမွ ထြက္လာႀကိဳသည္။ ဧည့္ခန္းရွိ လမ္းမဘက္လွည့္ခ်ိတ္ထားေသာ ဆရာ၏မဲနယ္ေတာင္ ပန္းခ်ီကား ကိုၾကည့္ကာ ဆရာ့ကို အိမ္ေရွ႕မွရပ္၍ အသံျပဳလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

“ကိုဘဟိန္းသည္ မခင္ႀကီးအား ခ်စ္သူဘ၀ကတည္းကပင္ အေတာ္ခ်စ္၏။ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ သီတင္းကြၽတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္းက သူႏွင့္ က်ေနာ္ ရွမ္းျပည္သို႔ မႏၱေလးမွျဖတ္၍သြားခဲ့၏။ ထိုစဥ္က မႏၱေလးသုိ႔ မင္းလတ္သေဘၤာျဖင့္ဆန္တက္လ်က္ရွိရာ …” (ကုိဘဟိန္း … သို႔မ ဟုတ္ … ကဗ်ာ)

“ဘယ္ကလာၾကတာလဲ”

ေစလႊတ္လိုက္ေသာ စာေရးဆရာ၏အမည္ကို ေျပာျပလိုက္သည္။ မိမိတို႔ ေနရပ္ဇာတိကိုေျပာျပလုိက္ေသာအခါ ဆရာက “ေႀသာ္ … ကုိယ္္တို႔ၿမိဳ႕ကကုိး။ သူနဲ႔ေတာ့ အေတာ္ရင္းႏွီးတယ္။ သိတယ္”

စကား၀ိုင္းတြင္ က်ေနာ္တို႔က ဆရာ့ကိုေမးသည္ထက္ ဆရာ၏အေမးမ်ားကို ႀကိဳးစားၿပီးေျဖေနရသည္။ သူ႔စာေတြအေပၚ အျမင္၊ ခံစားမႈ။ ယေန႔ ေခတ္ေပၚကဗ်ာကိစၥ။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ လူထု၏အေျခအေန။ က်ေနာ္တို႔မွာ မနည္းႀကိဳးစားေျဖေနရသည္။ ေဇာေခြၽးမ်ား ျပန္ ကာ မမွားေအာင္၊ မၿဖီးမိေအာင္ အေတာ္ႀကိဳးစားေျဖရသည္။ ေျဖရင္း၊ ေျပာရင္းက သိတာကိုသိသည္။ ခံစားရသည္ကို ခံစားရသည့္အတိုင္း ေျပာသည္။ နားမလည္တာ၊ မသိတာ၊ မိမိတို႔ မမီတာကို မမီသည့္အတုိင္း ၀န္ခံေျပာသည္။

ထိုအခါ စကား၀ိုင္းသည္ သက္၀င္လာေတာ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္ လြတ္လပ္ရဲတင္းလာမိသည္။ ဆရာႏွင့္ ရင္းႏွီးကြၽမ္း၀င္လာသလို ခံစား ရသည္။ တကယ္လည္း ရင္းႏွီးကြၽမ္း၀င္လာခဲ့ပါသည္။ ဆရာက “ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရာမွာ ညီညြတ္ေရးက အေရးႀကီးတယ္ဗ်။ က်ေနာ္ေျပာတဲ့ ညီညြတ္ေရးက ကိုယ့္ဘက္ကညီညြတ္ေရးကိုေျပာတာ”

ၿပိဳကြဲသြားေသာ ဆိုဗီယက္႐ုရွအေပၚ ဆရာ့အျမင္ကိုေမးမိသည္။ ဒိုင္ယာလက္တစ္ကယ္ မယ္တီရီယာယ္လစ္ဇင္းကိုအေျခခံခဲ့ေသာ ဆိုဗီ ယက္ ႐ုရွ ဘာေၾကာင့္ၿပိဳကြဲခဲ့ပါသလဲဟု ေမးျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာ့အေျဖက တိုတိုကေလးပင္ျဖစ္သည္။

“ဒိုင္ယာလက္တစ္ မျဖစ္ေတာ့လို႔ေပါ့ဗ်ာ”

က်ေနာ္ႏွင့္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းမွာ ေမးခြန္းမ်ားမ်ားမရွိ။ မေမးတတ္။ မေမးႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ ဒါကို ဆရာကသိပံုရသည္။ က်ေနာ္တို႔အတြက္ စကားေၾကာင္း ေမးခြန္းမ်ားကို သူက ေမးေပးပါသည္။ ခု က်ေနာ္တို႔ ေနထိုင္ရာနယ္ၿမိဳ႕ကေလးမွ လူထုအေျခအေနကိုေမးသည္။ က်ေနာ္ တို႔က ၂၆ မိုင္ခန္႔ေ၀းေသာ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႔ႏွင့္ အျခားတၿမိဳ႕ကုိ လယ္ကြင္း၊ ျမစ္၊ ေခ်ာင္းမ်ားျဖတ္၍ ကားလမ္းေဖာက္ေနေၾကာင္း။ လူထုကို အဓမၼလုပ္အားေပးခိုင္းေစေနေၾကာင္း၊ လမ္းမွာ တာဖို႔လမ္းမႀကီးျဖစ္ၿပီး လယ္ကြက္အမ်ားအျပား ပ်က္စီးေနေၾကာင္း၊ ေဆာင္းႏွင့္ ေႏြဦး ရာသီျဖစ္၍ လုပ္အားေပးလူထုခမ်ာ ေရငတ္၊ ၀မ္းပ်က္ေရာဂါျဖင့္ ေသဆံုးလ်က္ရွိေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ဆရာက သူ႔ဟန္အတိုင္း လက္ သည္းကုိက္ကာ နားေထာင္ေနသည္။

“လုပ္အားေပးေနသူေတြကုိ စစ္သားအခ်ဳိ႕နဲ႔ ရဲက ေသနတ္ေတြကိုင္ၿပီး ေစာင့္ၾကပ္တယ္ ဆရာ။ လူထုက မေက်နပ္ေပမဲ့ ဘာမွ် ခံမေျပာရဲ၊ ခံမလုပ္ရဲဘူးဆရာ”
“မဟုတ္ေသးဘူး။ ျပန္မလုပ္ရဲဘူးလို႔ ေျပာလို႔မရဘူး။ သိပ္ၿပီး သီးမခံႏိုင္လြန္းရင္ ….”

စကား၀ိုင္းက တိတ္သြားသည္။ က်ေနာ့္အေတြးထဲ ဆရာ၏႐ုပ္ပံုလႊာ အဖြဲ႔အႏြဲ႔မ်ားဆီ ေရာက္သြားသည္။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ (သို႔မဟုတ္) နရသိမ္ေထာင္မွ အက်ဥ္းသား …..

“ျပန္ေခ်ဦးမယ္ဗ်ာ။ သစ္ကိစၥတခုကစာရလို႔ ေပါက္ေခါင္းဘက္ဆင္းရဦးမယ္။ ေနာက္လာဦးမွာပဲ။ ကိုသိန္းေဖနဲ႔လည္း ေတြ႕တယ္ဗ်ဳိ႕။ အဲဒါ ေတြ ျပည္ေထာင္ထဲေ၀ဖုိ႔ ယူလာခဲ့တယ္”

ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေတာခိုသည့္ရက္က လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးမွားေၾကာင္း ေရးထားေသာ ကိုသိန္းေဖ၏စာတမ္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္က ထိုစာတမ္းအား ေ၀ဖန္ရွင္းလင္းျပသည္။ ကိုတင္ေအာင္သည္ က်ေနာ္၏ေ၀ဖန္ခ်က္ကို စဥ္းစားေနသည္။ (႐ုပ္ပံုလႊာ၊ ဒဂုန္တာရာ၊ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္ထုတ္ေ၀)

ဆရာက သူ႔ကိုယ္သူ ဘာ့ေၾကာင့္ပန္းႏုေရာင္ဟု တင္စားသည္ကို နားလည္သလိုလိုခံစားလာရသည္။ ဆရာသည္ ကိုဘဟိန္းႏွင့္အတူ ဧရာ၀တီျမစ္႐ိုးတေလွ်ာက္ မႏၱေလးအထိ မင္းလတ္ႏွင့္ဆန္တက္ခဲ့သည္။ မႏၱေလးမွတဆင့္ ရွမ္းျပည္သို႔ဆက္တက္သည္။ ထိုမွတဆင့္ …။ ခရီးပန္းတိုင္သို႔ မေရာက္ခဲ့။ ေထာက္လွမ္းေရးကတားဆီးၿပီး လာလမ္းအတိုင္းျပန္ရန္ ကားေပၚျပန္တင္ေပးလိုက္သည္။ ကိုဘဟိန္းႏွင့္ ဆရာ၏ ထိုခရီးကား ဗမာျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္၊ ေတာ္လွန္ေရး မဟာမိတ္ရွာေဖြရန္ခရီးပင္ ျဖစ္သည္။

၁၉၆၃ ခုႏွစ္တြင္ ဗိုလ္ေန၀င္းက ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေခၚသည္။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးရန္ ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ သခင္စုိး၊ မန္းဘဇန္ စသည့္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား သက္ဆိုင္ရာအဖြဲ႔အစည္း ကိုယ္စားျပဳေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ မွ ရဲေဘာ္ေဌး၊ ဗိုလ္ေဇယ် (အဆိုေတာ္ ေဟမာေန၀င္း၏ အဖိုး) တို႔ အဖြဲ႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ ဒဂုန္တာရာ သည္ ရဲေဘာ္ေဌး၊ ဗိုလ္ေဇယ်တို႔ႏွင့္ အတူ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏ဖခင္ႀကီး ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းႏွင့္ သြားေရာက္ေတြ႔ဆံုခဲ့သည္။ ေတာထဲမွ ဥကၠ႒၏ လက္ေဆာင္ ပ်ားရည္ ႏွင့္ ေဒါင္းတေကာင္ (ႏွစ္ေကာင္ျဖစ္သည္။ တေကာင္မွာ လမ္းခရီးတြင္ ေသဆံုးသြားသည္ဟု သိရသည္) ကုိ ေပးအပ္ကာ ဆရာႀကီး၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဆံုးအမကို ခံယူခဲ့ၾကသည္။

ဗိုလ္ေန၀င္း၏ဇာတိ႐ုပ္ကား ေပၚေလၿပီ။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲကို တဘက္သတ္ရပ္စဲလိုက္သည္။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္းအသီးသီးမွ ကိုယ္စားလည္မ်ား ေတာထဲသို႔ျပန္သြားရသည္။ ေနာက္ကေန ဓါတ္ပံုလိုက္႐ိုက္ကာ “ျပည္သူကို သူတို႔ေက်ာခိုင္း သြားၾကေလၿပီ” ဟု စာလံုးမည္းေခါင္းစဥ္ႀကီးျဖင့္ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္တို႔တြင္ ေျဗာင္လိမ္ကာ ႏိုင္ငံေရး အျမတ္ထုတ္ခဲ့သည္။ ရက္မ်ားမၾကာမီ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ တက္ၾကြလႈပ္ရွားခဲ့သူ ကုိေဌးၿမိဳင္ (ေခၚ) ဆရာဒဂုန္တာရာ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံရသည္။ သူ႔စာထဲက ဆိတ္ဖ လူးရနံ႔ သင္းပ်ံ႕ေမႊးလႈိင္ေနေသာ အရပ္၊ အင္းစိန္အက်ဥ္းေထာင္၊ အက်ဥ္းတိုက္သို႔ ….။

“ေနဦး က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို လၻက္ရည္ၾကမ္း က်ဳိတိုက္မယ္”
“ဟာ ေနပါေစဆရာ။ မလုပ္ပါနဲ႔”

ဆရာ့ မ်က္လံုးသည္ လံုး၀ကြယ္လုနီးပါးအေျခအေနဟု သိရသည္။ ကြယ္လြန္သူ ဆရာျမသန္းတင့္သည္ မကြယ္လြန္မီ မ်က္လံုးကို ခြဲစိတ္ ကုသခဲ့ရာ ေကာင္းသြားခဲ့သည္။ ဆရာ့ကိုလည္း သူ႔မိတ္ေဆြရဲေဘာ္မ်ားက မ်က္လံုးကုိခြဲစိတ္ကုသဖို႔ တိုက္တြန္းၾကသည္။ ဆရာက ျငင္း သည္။ မခြဲစိတ္၊ မကုသဘဲေနခဲ့သည္။

“ရပါတယ္ဗ်။ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို လၻက္ရည္ၾကမ္း က်ဳိတိုက္ရမွာေပါ့”

ဆရာသည္ ဧည့္ခန္းနံရံကိုစမ္းကာ၊ စမ္းကာျဖင့္ မီးဖိုရွိရာသြားေနသည္။

“ေရေႏြးက လွ်ပ္စစ္ေဂါက္နဲ႔တည္ရမွာဗ်။ ခဏေလးပါဗ်ာ”

ထိုစဥ္ သံုးႏွစ္၊ ေလးႏွစ္ အရြယ္ခန္႔ ကေလးမငယ္တဦး အေျပးအလႊားအိမ္ထဲ၀င္လာသည္။ တဘက္ၿခံတြင္ သြားေရာက္ ေဆာ့ကစားေနပံုရ သည္။ ေခြၽးေတြ သံေတြႏွင့္ အေမာတေကာ။ သူမက

“ေႀသာ္ … ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္ေနတာကိုး” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ျပန္လည္ေျပးထြက္သြားခဲ့သည္။ သူမသည္ ဆရာမ သင္းျမစႏၵီ၏ သမီး ေလး၊ ဆရာဒဂုန္တာရာ၏ေျမးျဖစ္သူ တာရာေဒ၀ီကေလးပင္ ျဖစ္သည္။

+ ဆရာ ဒဂုန္တာရာသည္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး တက္ၾကြလႈပ္ရွားခဲ့မႈေၾကာင့္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ (၁၈) ရက္ေန႔တြင္ အင္းစိန္အက်ဥ္း ေထာင္၊ အက်ဥ္းတိုက္တြင္ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံခဲ့ရသည္။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလ (၅) ရက္ေန႔တြင္ ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့သည္။ (မုိးမခ)မွကူးယူတင္ထားပါသည္