ဘုရားစူးပါ့ေစ တကယ့္အျဖစ္ေလး

အခုတေလာ သတင္းေတြမွာ ပင္စင္စားေတြ အသံကို ၾကားေနရပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ ပင္စင္ရေငြကို တိုးေပးသင့္ တာ အေတာ္ၾကာေနပါၿပီ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေငြတန္ဖိုး အဆမတန္ ေဖာင္းပြေနတာက ေတာ္ေတာ္ ၾကာေနပါၿပီ။ ေငြတ ရာ၊ ေငြႏွစ္ရာ ဆိုတာက ကေလးမုန္႔ဖိုးပဲရွိပါတယ္။

က်မအဖိုးက သြင္းကုန္ထုတ္ကုန္လုပ္ငန္းက ညြန္မွဴးရာထူးနဲ႔ ၁၉၈၂ ေလာက္က ပင္စင္ယူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္က အဖိုးရဲ႕ ပင္စင္လစာက ၃၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရတယ္တဲ့။ အဖြားက ျပည္တြင္းအခြန္ကေန ပင္စင္ယူလိုက္ေတာ့ ပင္စင္ လစာ ၂၀၀ နီးပါးရပါတယ္။ အဖိုးနဲ႔ အဖြားက ပင္စင္စားေတြအျဖစ္ ဘယ္သားသမီးဆီကမွ လက္ျဖန္႔စရာ မလိုဘဲ သူ တို႔ဖာသာ ေနထိုင္စားေသာက္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ေန႔စားတေယာက္ကို ၃ က်ပ္ ၈၅ ျပား ေပးတဲ့ေခတ္ပါ။ သား သမီးေတြက သိတတ္လို႔ ကန္ေတာ့ရင္ေတာ့ ေငြပိုေငြလ်ံအျဖစ္ လွဴႏိုင္တန္းႏိုင္ပါတယ္။

က်မ ဘႀကီး ဘဏ္လုပ္ငန္းကေန ပင္စင္ယူေတာ့ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာပါ။ သူရတဲ့ ပင္စင္လစာ ေငြ ၆၀၀ ရာက သံုးမ ေလာက္ေတာ့ သူ႔ဇနီး စုေဆာင္းထားတဲ့ ေငြေလးကို အရင္းအႏွီးျပဳၿပီး အတိုးအမ်ားႀကီးမယူဘဲ ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဖက္ အလုပ္ ျဖစ္ယံု ေစ်းသည္ေတြကို ေငြတိုးခ်ရသတဲ့။ အဒီအခ်ိန္က ဆန္တျပည္ကို ၂၅ က်ပ္ေလာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ထမင္းစားခ်ိန္  ဧည့္သည္လာရင္ ထမင္းစားေခၚဖို႔ ဝန္မေလးၾကေသးပါဘူး။ က်မ အဖြား အျမဲေျပာေျပာေနတတ္တာက ကမၻာမွာ ျမန္ မာလူမ်ဳိးက ဧည့္ဝတ္ေက်တဲ့ လူမ်ဳိးေတြတဲ့။

က်မအေဖ ပင္စင္ယူေတာ့ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာပါ။ က်မေက်ာင္းၿပီးတဲ့ ႏွစ္မွာ အေဖ ပင္စင္ယူလိုက္ပါတယ္။ အေဖ့ ပင္စင္  ေငြ ၆၀၀ က်ပ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မရပ္တည္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ က်မ လည္းက်ဴရွင္သင္၊ အေဖ လည္းက်ဴရွင္သင္ေတာ့မွ ေက်ာင္းေနဆဲ ေမာင္နဲ႔ ညီမ အဆင္ေျပပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ တခြက္ကို ၃ က်ပ္ေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ လက္ ဖက္ရည္ အရမ္းႀကိဳက္တဲ့ က်မ အေမ လက္ဖက္ရည္ေလ်ာ့ေသာက္ေနရပါၿပီ။

၁၉၉၅ ကေန ၂၀၀၁ အထိ က်မက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား အျဖစ္ေထာင္ထဲမွာ ရွိေနစဥ္ ၁၉၉၆ မွာ က်မ အေဖဆံုးပါး သြားပါတယ္။ ဆက္လက္ခံစားပိုင္ခြင့္အျဖစ္ က်မ အေမက လစဥ္ ေငြ ၃၀၀ က်ပ္ ရရွိပါတယ္။ အေမကံေကာင္းတာက က်မရဲ႕ေမာင္ေရာ၊ ညီမေရာ၊ အမကပါ၊ တဦးတည္း က်န္ေသာမိခင္ကို ေစာင့္ေရွာက္ၾကေလေတာ့ အေမ မ်က္ႏွာ မ ငယ္ရေပမဲ့၊ အကယ္၍ အေဖ့ ပင္စင္ေငြ ၃၀၀ က်ပ္နဲ႔သာ အေမရပ္တည္ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုမွ ရပ္တည္ႏိုင္မွာ မ ဟုတ္ပါဘူး။ ဆန္တျပည္ကို ၅၀ က်ပ္နဲ႔ ၆၀ က်ပ္ ၾကားထဲမွာ ရွိပါတယ္။ ကက အငွားယာဥ္ေတြေပၚကာစျဖစ္လို႔ ခရီး စနဲ႔ ခရီးဆံုးကို ေငြ၂၀၀ က်ပ္ က်သင့္တဲ့အခ်ိန္ပါ။

၂၀၀၃ မွာ က်မ အေမဆံုးေတာ့ အေမမထုတ္ျဖစ္တဲ့ ပင္စင္လစာ ၆ လစာ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္လို႔သြားထုတ္မယ္ ဆိုရင္ ေထာက္ခံစာ ယူရမယ္၊ ေသစာရင္း အိမ္ေထာင္စုစာရင္း ဘာညာလိုအပ္တာေတြနဲ႔ မကာမိလို႔  က်မတို႔ ညီအမ ေတြလဲ ဒီအတိုင္းပဲ ထားလိုက္ပါတယ္။ အဲဒါက က်မတို႔ မိသားစု ရင္ဆိုင္ဘူးတဲ့ ပင္စင္စား ဘဝေတြပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့ ဆန္တျပည္ေတာင္ ၅၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိပါတယ္။ အေမရတဲ့ ေငြ ၃၀၀ ဟာ ကေလးမုန္႔ဖိုးသာသာ ပါ ပဲ။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ က်မတို႔ မိသားစုလိုက္ ေျမာက္ဒဂံုဘက္ကို ေျပာင္းေရြ႕ ေနထိုင္ခဲ့ ရပါတယ္။ မႏၲေလး လမ္းေစ်းမွာ က်မ ၾကံဳခဲ့ဘူးတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္မိလို႔ပါ။ မႏၲေလးလမ္းထိပ္မွာ မနက္ ၉ နာရီနဲ႔ ၁၀ နာရီ ၾကားဆိုရင္ အသားခပ္လတ္ လတ္ အဝတ္အစားႏြမ္းပါးေပမဲ့ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ အဖြားႀကီးတေယာက္ ဒန္ဖလား ေျပာင္ေျပာင္ေလး ေရွ႕ခ်ၿပီး ထို္င္ ေနေလ့ ရွိပါတယ္။ တျခားေတာင္းစားသူေတြလို တဂ်ီဂ်ီနဲ႔ ေတာင္းတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ထိုင္ေနတာပါ။ ၁၀ နာရီေက်ာ္လာရင္ စစ္ကိုင္းလမ္းမွာရွိတဲ့ က်မရဲ႕ဆိုင္ဘက္ကို အျမဲလမ္းေလ်ာက္ လာတတ္ပါတယ္။ တခါကေတာ့ က်မဆိုင္ထဲ ဝင္လာၿပီး မုန္႔ဟင္းခါး ၂၀၀ ဖိုး ေရာင္းပါလို႔ သူက ေျပာပါတယ္။ က်မဆိုင္က အလုပ္သမားေတြက တပြဲ ၃၀၀ ေရာင္းလို႔ ၂၀၀ ဖိုးဆိုရင္ မေရာင္းရဲဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မ ေဈးကျပန္လာတာနဲ႔တိုးလို႔ က်မက ေရာင္းေပး လိုက္ပါေျပာမွ ဆိုင္က ကေလးေတြက ေရာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

သူက မုန္႔ဟင္းဖတ္ မပါလဲရတယ္၊ မုန္႔ဟင္းရည္ ပိုထဲ့ပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မက အဲဒီ အဖြားႀကီးကို စိတ္ဝင္စား ေန တာ ၾကာၿပီမို႔လို႔ အဖြားခဏ ထိုင္ပါလို႔ ေျပာၿပီး ေမးလိုက္ပါတယ္ “အဖြားက အိမ္မွာ ထမင္းနဲ႔စားမလို႔လား” ဆိုေတာ့ အဖြားႀကီးက ေခါင္းညိတ္ အေျဖေပးပါတယ္။ က်မကလဲ စိတ္ထဲမွာ အလွဴလုပ္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာလို႔ ဒီမွာ အဝစားသြား ပါလားလို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဖြားက ေခါင္းခါ ျငင္းဆန္ၿပီး အိမ္မွာအဖိုးႀကီး ဆာေနလိမ့္မယ္တဲ့။ က်မလဲ ဆိုင္က ေကာင္မေလးေတြကို ပိုထည့္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ တုန္းက ဆန္တျပည္ကို အညံ့ဆံုး ဆိုရင္ေတာင္ ၉၀၀ ေလာက္ ေပးရပါတယ္။

တရက္မွာေတာ့ အဖြားႀကီးက သူဗိုက္ဆာလြန္းလို႔ မုန္႔ဟင္းခါး အေႂကြးေရာင္းဖို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မလဲ သနားလို႔ သူ႔ ကို ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံ ျပန္ရဖို႔ က်မ မေမ်ာ္လင့္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေန႔မွာ သူက ရာတန္အႏြမ္းေလး ၂ ရြက္ လာေပးပါတယ္။ က်မက ျပန္လွဴလိုက္လို႔ က်မကို ဆုေတြ တသီခ်ည္းေပးပါတယ္။ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက အ ေႂကြးယူသြားရင္ေတာင္းမွ ေပးပါတယ္။ အဲဒီလို လူမ်ဳိးထဲ အဖြားမပါ ပါဘူး။

သူ႔ကို က်မေန႔တိုင္းေတြ႔ပါတယ္။ က်မဆီမွာ သူဘယ္ေတာ့မွ အလကားမစားပါဘူး။ ၂၀၀ က်ပ္ေတာ့ သူက ေပးပါ တယ္၊ က်မဆိုင္မွာ ရပ္ကြက္လူႀကီးနဲ႔ သူ႔ကေတာ္က မၾကာခဏ အလကားအားေပးေပမဲ့ အဖြားကေတာ့ ေငြ ၂၀၀ က်ပ္ကို ေပးသြားတတ္ပါတယ္။

က်မရဲ႕ ဆိုင္နားမွာဘပဲ အသက္ ၇၆ ႏွစ္ ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့ တပ္မေတာ္က အနားယူထားတဲ့ အဖိုးႀကီးလဲ ရွိပါတယ္။ သူက ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ ေခတ္ကိုလဲ မွီတဲ့လူပါ။ ေဗဒင္ေဟာစားပါတယ္။ အဖိုးက ေသြးတိုးေၾကာက္လို႔ မုန္႔ဟင္းခါးမစားပါ ဘူး၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုဆိုေတာ့ ေရေႏြးလိုခ်င္လို႔ လာဝယ္တာပါ။ က်မက ေရေႏြး အလကားေပးေနၾကပါ။ အဖိုးက ကိုယ္ခ်င္းစာ စကားေျပာရွာပါတယ္။ ညီး ေလာင္စာဖိုး ကုန္မွာေပါ့တဲ့။ အဖိုးမွာ သားတေယာက္ ရွိတယ္တဲ့။ သူ႔သားက တလကို ေငြ ၂ ေသာင္း ေထာက္ပံတယ္တဲ့။ အဖိုးက သူ႔ပိုင္တဲ့အိမ္ကို တျခမ္းျခမ္းၿပီး ငွားထားတယ္တဲ့။ အဲဒီကေန တလကို ေငြ ၂ ေသာင္းရတယ္။ ေဗဒင္ေဟာတာက သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မရပါဘူး။

အဖိုးက ေနမေကာင္းရင္ ေဆးခန္းမျပဘူး။ ကြမ္းယာဆိုင္မွာေရာင္းတဲ့ ေဆးတြဲပဲ ဝယ္ေသာက္တယ္။ က်မ ကြမ္းယာ ဆိုင္မွာ မုန္႔သြားတယ္တုန္း အဖိုးနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ က်မက အဖိုးေနမေကာင္းဘူးလား လို႔ေမးလိုက္ေတာ့ အဖိုးက ေသြးတိုး ေနလို႔တဲ့၊ က်မက ေဆးခန္းျပပါလားလို႔ေျပာေတာ့ အဖိုးက “ေဆးခန္းတခါ သြားရင္ ေငြ ၁၅၀၀၊၂၀၀၀ ေလာက္ ကုန္ တာ သမီးရဲ႕ ေသြးတိုးတိုင္း ေဆးခန္းေျပးရရင္  အဖိုး ထမင္းေတာင္ စားရမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ပင္စင္စားေတြရဲ႕ ဘဝ ဟာ အေတာ္ကို ေအာက္က်ေနာက္က် ႏိုင္ၾကပါတယ္။ တေယာက္ထဲေနတဲ့ အဖိုးက ထမင္းလခ တလကို ၂ ေသာင္း ၅ ေထာင္ ေပးေနရပါတယ္။ ေခၽြတာတဲ့ အေနနဲ႔ ေန႔တိုင္းလက္ဖက္ရည္ မေသာက္ဘဲ တထုပ္ ၇၅ က်ပ္တန္ ေကာ္ဖီမစ္ ကိုပဲ အိမ္မွာ ဝယ္ေသာက္ပါတယ္။  လက္ဖက္ရည္ တခြက္ကို ၂၅၀-၃၀၀ ေလာက္ေပးရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်မဟာ အျမဲတန္း ဂရုစိုက္ေနမိတဲ့ လူ ၂ ေယာက္ ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ အခုတေလာ က်မဆိုင္ေရွ႕က အဖြားျဖတ္ မသြားတာ သတိျပဳ ေနမိပါတယ္။ က်မ ရင္ထဲမွာ စိတ္ပူေနမိတာ အမွန္ပါဘဲ။ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီရက္ေတြ အတြင္းမွာပဲ  က်မ ရဲ႕ ကိစၥတခုရွိလို႔ ေတာင္ဒဂံုဘက္ကို သြားရပါတယ္။ အေတာ္ တိုက္ဆိုင္တယ္လို႔ေျပာ ရမွာပါ။ က်မသြားတဲ့ လမ္းထဲ က တဲအိမ္တလံုးရဲ႕ အိမ္ေရွ႕ မ်က္ႏွာစာမွာ ထိုင္ေနတဲ့ အဖြားကိုေတြ႔ပါတယ္။ က်မ ထိတ္ကနဲ ဝမ္းသာသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ရပ္ကြက္ထဲက အမကို ေမးလိုက္မိပါတယ္။

အမက ညီမ… ဖြားမိနဲ႔ သိလားတဲ့၊ က်မက သိတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ အမက “ဖြားမိက သနားဖို႔ေကာငး္တယ္တဲ့၊ သူ႔ ေယာက္က်ားက ေတာေက်ာင္းဆရာ၊ သူတို႔ေခတ္က ၇ တန္းေအာင္ရင္ ေတာပိုင္းမွာ မူလတန္းဆရာလုပ္လို႔ ရတယ ္ေလ။  ပင္စင္စားႀကီးေပါ့၊  သားေထာက္သမီးခံလဲမရွိဘူး၊ ဖြားမိက ပညာမတတ္ ရွာဘူး။ သူ႔ခင္ပြန္းကိုပဲ မွီခိုေနရတာ။ အဖိုးႀကီး  အိပ္ရာထဲ လဲေနတာ၂ ႏွစ္ နီးပါးၾကာေနၿပီ။ ပင္စင္လခေတြက မေလာက္မငွဆိုေတာ့ ေနေကာင္းေနတုန္း ကဆိုရင္  အဖိုးဂ်ာနယ္ေလးဘာေလး ေရာင္းတယ္ေလ။ အခုေတာ့ ဖြားမိဘဲ လုပ္ကိုင္ေကၽြးေမြး ေနရတာတဲ့၊ အသက္ ႀကီးမွ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ေနရတယ္တဲ့။ အဲဒီ အမက ဖြားမိလုပ္တဲ့ အလုပ္ကို ေသခ်ာသိပံုမရလို႔ က်မလဲ ေျပာမျပခဲ့ ပါဘူး။

က်မ ျပန္ခါနီးေတာ့ ဖြားမိအိမ္ကို ဝင္လိုက္ပါတယ္။ အိမ္ေလးက ယိုင္ယိုင္နဲ႔နဲ႔ေလးပါ။ အိမ္မိုးထားတဲ့ ဓနိေတြလဲ ေပါက္ ျပဲ ေနပါတယ္။ ထရံေတြလဲ ေဆြးေျမ့ ေနပါတယ္။ အိမ္မွ တကဲ့ကို အိမ္ျဖစ္တယ္ဆိုရံုေလးပါပဲ။  အဖြား ဘာျဖစ္လို႔ ဆို္င္ဘက္  မလာတာလဲလို႔ က်မက ေမးေတာ့ အဖြားက “ေနမေကာင္းဘူး သမီးရယ္တဲ့၊ က်မ အိမ္ထဲကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ အိမ္ထဲက အိပ္ယာေလးေပၚမွာ ပိန္ပိန္လွီလွီ အဖိုးတေယာက္ အိပ္ေနပါတယ္။ က်မ အိမ္ထဲကို လွမ္း ၾကည့္တာကို အဖြားက သိသြားေတာ့ “အဲဒါ အိမ္သားေလ၊ သူေနမေကာင္းတာ ၾကာၿပီ၊ အရင္ကေတာ့ ေဆးခန္းမွန္ မွန္သြားႏိုင္တယ္ အခုေတာ့ ဆရာဝန္ မျပႏိုင္တာေတာင္ ၾကာသြားၿပီ” တဲ့ ။ က်မက ဘာေရာဂါလဲေမးေတာ့ ေက်ာင္း ဆရာ ဘဝတုန္းက ရွဴခဲ့ရတဲ့ ေျမျဖဴမွဳန္႔ေတြေၾကာင့္ေရာ၊ ဂ်ာနယ္ေရာင္းတုန္းက မနက္ေစာေစာထ ဂ်ာနယ္တိုက္မွာ ဂ်ာနယ္သြားယူရေတာ့ ပင္ပန္းတာေတြေရာ ေပါင္းသြားတာေပါ့ေလ။ ေသြးတိုး၊ႏုလံုး၊ ရင္က်ပ္၊  အို…အစံုဘဲ။ ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာရင္ေတာ့ သက္သက္သာသာ ေနႏိုင္မွာေပါ့။ အင္း အခုေတာ့ သူလဲ ခံစားရတာမသက္သာ၊ အဖြားလဲ သူ႔ကို ျမင္ရတာ မသက္သာဘူး သမီးရယ္တဲ့။

က်မ လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေငြေလးကို အဖြားလက္ထဲ ထည့္ေပးေတာ့ အဖြားမ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြ ဝဲေနပါ တယ္။ က်မလဲ ခ်မ္းသာတာ မဟုတ္ေလေတာ့ အမ်ားႀကီး မေပးႏိုင္ေပမဲ့ က်မ မိဘေတြသာဆိုရင္ ဆိုတဲ့ အေတြး ေၾကာင့္ က်မ ေပးခဲ့မိပါတယ္။ ဒီေငြဟာ သူ႔တို႔အတြက္ တညေနစာ အဟာရကိုသံုးေဆာင္ႏိုင္မယ္လို႔ က်မ ထင္မိပါ တယ္။ ဒါဆို က်မ အိုမင္းလို႔ မစြမ္းႏိုင္သူေတြကို လွဴရက်ဳိးနပ္ပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဖိုးကိုေတာ့ ေလ်ာ့ရမွာေပ့ါ။ က်မ လဖက္ရည္ မေသာက္ရတာက ျပႆနာတခု မဟုတ္ဘူးေလ။

အခုေတာ့ က်မရဲ႕ အဖိုးနဲ႔ အဖြားလဲ ပင္စင္လခနဲ႔ အသက္ရွင္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အခါမွာ သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြကို မွီခို ေန ရပါတယ္။ တခါတေလေတာ့ သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြနဲ႔ တစံုတရာ သေဘာထားကြဲလြဲခဲ့ရင္ ကိုယ့္အခန္းထဲမွာ ကိုယ့္ဖာ သာပဲ ဝမ္းနည္းေနၾကရတဲ့ အိုမင္းမစြမ္းေတြ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ငယ္ဘဝ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို စားျမံဳျပန္ရင္း ရေသ့ စိတ္ေျဖ ေနၾကရတဲ့  ဘဝေတြပါ။

က်မရဲ႕ ဘႀကီးေတြ ႀကီးေဒၚေတြလည္း ကိုယ္ဖာသာကိုယ္ မရပ္တည္ႏိုင္ၾကေတာ့ သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြကိုပဲ အား ကိုး ေနၾကပါတယ္။ က်မရဲ႕ ႀကီးေဒၚကေျပာပါတယ္ “ အသက္ရွည္တယ္ဆိုတာ လူေတြ လိုခ်င္ တမ္းတ တဲ့ အရာျဖစ္ ေပမဲ့ ျမန္မာျပည္က အသက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ ဆိုတာက ဝဋ္ဒုကၡႀကီးတဲ့ လူေတြပဲ ျဖစ္ရမယ္တဲ့ေလ။ ကိုယ္တိုင္လဲ မ ခ်မ္းသာ၊ သားသမီးေျမးျမစ္ေတြကိုလည္း ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး ျဖစ္ေစပါတယ္။

ႀကီးေဒၚရဲ႕ အယူအဆ အတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ အသက္ ၅၈ ႏွစ္နဲ႔ လူ႔ေလာက ကိုေက်ာခိုင္းခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕ အေဖနဲ႔အေမ က ဝဋ္ဒုကၡနည္းသူေတြမ်ားလား ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ က်မရင္ထဲမွာ မတင္မက် ခံစားရပါတယ္။

ခင္ၿငိမ္းသစ္