ဓမၼေစတီမင္းအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း (၁)

(၆၄) ၾကိမ္ေျမာက္ မြန္အမ်ိဳးသားေန႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ကလ်ာဏီသိမ္ကို သတ္မွတ္လိုက္သည္ ဆိုစဥ္က ဓမၼေစတီမင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ သုေတသန လုပ္ေနသူ စာေရးသူက အထူးတလည္ စိတ္ဝင္စားမိသည္။ ၂ဝဝ၅-ခု၊ ဇႏၷဝါရီလ (၁၅) ရက္ေန႔တြင္ သီရိလကာၤႏိုင္ငံသို႔ ပညာေတာ္သင္ ႂကြေရာက္ခဲ့ရာ ကလ်ာဏီတကၠသိုလ္၌ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ မွတ္ပုံတင္ခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဗုဒၶဘာသာဆိုင္ရာ မဟာဝိဇၨာဘြဲ႕ ရၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိ၏ အဂၤလိပ္စာ အရည္အခ်င္းကို အားမရေသာေၾကာင့္ ယင္းတကၠသိုလ္၌ မဟာဝိဇၨာတန္းကိုပင္ ဆက္လက္ေလ့လာရန္ ရည္႐ြယ္ခဲ့သည္။

ထိုတြင္ ကလ်ာဏီတကၠသိုလ္၌ ေဒါက္တာဘြဲ႕အတြက္ ဋီကာေက်ာ္က်မ္း အမွားေတာ္ပုံကို သုေတသန လုပ္ေနေသာ အရွင္ပ႑ိတကို တိုင္ပင္ရာ အရွင္ဘုရား၏ အဂၤလိပ္စာ အရည္အခ်င္းကို တပည့္ေတာ္ သံသယမရွိပါ၊ အရွင္ဘုရား ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မႈအေပၚမွာပင္ မူတည္ပါသည္ဟု စာေရးသူအား မိန္႔ခဲ့သည္။ သို႔ႏွင့္ ေဒါက္တာဘြဲ႔အတြက္ ခရီးတစ္ေထာက္ ျဖစ္ေသာ M.Phil တန္းကို ဝင္ခြင့္ေျဖဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။ သို႔ႏွင့္ ပဲခူးၿမိဳ႕ရွိ ကလ်ာဏီ ပါဠိေက်ာက္စာ ေလ့လာခ်က္ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ Synopsis တင္လိုက္သည္။ ကလ်ာဏီေက်ာက္စာကို လက္ရွိသုေတသန လုပ္ဆဲ (၃) ဦးရွိၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း တင္သည့္ Synopsis ကို တကၠသိုလ္ဘုတ္အဖြဲ႕က စိစစ္ၿပီး ေဒါက္တာဘြဲ႕အၾကိဳ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ စာေရးသူကို လက္ခံခဲ့သည္။

သို႔ျဖစ္၍ က်မ္းကိစၥအတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္လာရသည္။ လိုအပ္သည့္ က်မ္းကိုးမ်ား၊ မွတ္တမ္းမွတ္ရာမ်ား၊ အေထာက္အထားမ်ားကို ရွာေဖြစုေဆာင္းရသည္။ ရဟန္းအမ၊ ရဟန္းမယ္ေတာ္၏ ေျပာျပခ်က္အရ စာေရးသူ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သိရေသာအခါ စာေရးဆရာၾကီး ပါရဂူက မဂၢဇင္းတခု၌ စာေရးသူကို ေထာက္ခံခ်ီးမႊမ္းသည့္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကို ေရးခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဤအခ်ိန္အထိ သည္းထိတ္ရင္ဖို မျဖစ္ေသးပါ။

သုေတသနေက်ာင္းသားတဦး လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္သည့္ သာမန္လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္မ်ားကိုသာ တြဲဖက္က်မ္း ၾကီးၾကပ္သူ ဆရာေဒါက္တာႏိုင္ပန္းလွႏွင့္ တိုင္ပင္၍ လုပ္ေနခဲ့သည္။ အမ်ိဳးသား စာၾကည့္တိုက္၌သာ စာအုပ္မ်ားငွားရမ္းျခင္း၊ မိတၲဴကူးျခင္း၊ ဖလင္႐ိုက္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ကမၻာေအး ဘဲဥကန္ စာၾကည့္တိုက္၌လည္း အနည္းငယ္ အခ်ိန္ေပးခဲ့သည္။

တေန႔တြင္ ဆရာႏိုင္ေမာင္တိုးထံတြင္ အဘိဓာန္ေကာင္းမ်ား ရွိသည္ဟု ၾကားမိရာ သူ႔အိမ္သို႔ အေၾကာင္းမၾကားဘဲ ေရာက္သြားသည္။ မြန္အဘိဓာန္ေကာင္းမ်ားကို ရ၍ အားရမိသည္။ မိမိ၏ သုေတသနအေၾကာင္းကို ဆရာက ေမးျမန္းရာ ကလ်ာဏီေက်ာက္စာကို ေလ့လာမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပမိသည္။ ဆရာႏိုင္ေမာင္တိုးက မိမိကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ေလးနက္စြာ ေျပာလာသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ဤေက်ာက္စာကို မလုပ္ေစခ်င္ေၾကာင္း၊ က်ိန္စာသင့္ေသာ ေက်ာက္စာျဖစ္၍ ဤေက်ာက္စာႏွင့္ပင္ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဤေက်ာက္စာပါ အေၾကာင္းအရာႏွင့္ပင္ ျဖစ္ျဖစ္ ပတ္သက္မိေသာ မိသားစုမ်ား ဒုကၡေရာက္ရတတ္ေၾကာင္း၊ အရွင္ဘုရားကိုလည္း ဒုကၡမေရာက္ေစခ်င္ေၾကာင္း သတိေပးသည္။

စာေရးသူက သန္႔ရွင္းေသာ ဗုဒၶဝါဒ အယူအဆကို သင္ယူေလ့လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္၍ အယူသည္းမႈကို လက္မခံေသာ္လည္း သူ႔စကားကိုကား ေလးစားစြာ နားေထာင္ပါသည္။ ဆရာက ဓမၼေစတီ ေခါင္းေလာင္းကို ဆယ္ဖို႔ ၾကိဳးစားသည့္ မႏၲေလးက အရာရွိတဦး၊ ဆရာခ်စ္စံဝင္းမိသားစု၊ ႏိုင္ငံေတာ္ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ခင္ညြန္႔တို႔ အေၾကာင္းကို ေျပာျပသည္။ မႏၲေလးက အရာရွိက ခ်က္ခ်င္း ရာထူးျပဳတ္ရပုံ၊ ဆရာခ်စ္စံဝင္း သားၾကီး ေခြး႐ူးျပန္ ေရာဂါျဖင့္ ဆုံးရပုံ၊ ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ၽပ္ၾကီး ခင္ၫြန္႔ ကံဆိုးရပုံတို႔ကို စိတ္ဝင္စားဖြယ္ အက်ယ္တဝင့္ ရွင္းျပ သည္။  တကၠသိုလ္ဘုတ္အဖြဲ႔တြင္ ေခါင္းစဥ္ေျပာင္းဖို႔ လြယ္ကူမွာ မဟုတ္ သည့္အတြက္ ဤေက်ာက္စာကိုပင္ သတိထားၿပီး ေလ့လာသြားမည္ဟုသာ ဆရာၾကီးကို ေျပာရသည္။

သုေတသနအတြက္ ပဲခူးကိုလည္း သြားရန္ လို၍ ပဲခူးကို ႏွစ္ညအိပ္ခရီး ထြက္ခဲ့သည္။ ဓမၼေစတီမင္းၾကီး၏ ဗုဒၶဂါယာကို ေရာက္ခဲ့သည္။ အေဟာင္းကို ၿဖိဳၿပီး အသစ္ကို တည္ေဆာက္ေနၾကသည္။ အေဟာင္းႏွင့္ အသစ္ တန္ဖိုးခ်င္း တူမည္ မဟုတ္သျဖင့္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါသည္။ စိတ္မေကာင္းျခင္းျဖင့္သာ ဆက္လက္ေလ့လာရာ ထူးျခားသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို မထင္မွတ္ဘဲ ေတြ႔ရသည္။ ေစတီပုထိုးမ်ားကို ေလ့လာေနစဥ္ ၾကက္သီးေမြးညွင္းထျခင္း၊ အနားတြင္ ထူးဆန္းသည့္ ေႁမြသတၲဝါတို႔ကို ေတြ႔ရျခင္း၊ လွ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္ ျဖစ္ရပ္ဆန္းမ်ား ရွိသည္ဟု ခံစားမိျခင္းမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္ဟု ႐ိုးသားစြာ ဝန္ခံရပါမည္။

ထိုသို႔ ဆန္းျပားသည့္ စိတ္ခံစားမႈမ်ား၊ ျဖစ္ရပ္မ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့ျခင္းသည္ပင္ စာေရးသူ၏ ေလ့လာခ်င္စိတ္ကို အားသန္ေစသည္။ စာေရးသူသည္ အိပ္မက္မ်ားကို ျမင္မက္စဥ္ လန္႔ႏိုးလွ်င္ ရာခိုင္ႏႈန္းတရာ မွန္ေလ့ရွိသည္။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးအခင္း၊ မိခင္ဆုံးျခင္း၊ လက္ရွိ ထိုင္းႏိုင္ငံေရး ပဋိပကၡ စသည္တို႔ကို အိပ္မက္မွတဆင့္ ၾကိဳတင္သိခဲ့သည္။ ပဲခူးေလ့လာေရးခရီး ထြက္စဥ္ကလည္း အဆင္မေျပသည့္ အိပ္မက္မ်ား မက္ခဲ့သည္။ ထိုအိပ္မက္မ်ားတြင္ စာေရးသူ၏ သုေတသနသည္ လြယ္လြယ္ျဖင့္ ေစာေစာစီးစီး ၿပီးဆုံးမည္ မဟုတ္သည္ကိုလည္းေကာင္း၊ သမိုင္းျဖစ္ရပ္မွန္မ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ရန္ အခ်ိန္ေစာေနေသးသည္ကိုလည္းေကာင္း ၫႊန္းျပေနသည္ခ်ည္းပင္ ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းသင့္လွ်င္ ထိုအိပ္မက္မ်ားအေၾကာင္းကို အက်ယ္ေဆြးေႏြးပါဦးမည္။

ဤေနရာ၌ တခုကို ဝန္ခံရပါမည္။ က်ိန္စာႏွင့္ အိပ္မက္ မွန္တတ္ေသာ္လည္း ယေန႔အထိ မယုံေသးပါ။ ထိုသို႔ မယုံရင္းျဖင့္ပင္ စာေရးသူ၏ ဘဝသည္ ကလ်ာဏီေက်ာက္စာ ေလ့လာသည့္ အခ်ိန္မွစၿပီး ယေန႔အထိ (၆) ႏွစ္လုံးလုံး ဘာတခုကိုမွ် မည္မည္ရရ လုပ္ျပႏိုင္ခဲ့သည္ မရွိေခ်။ ဘဝခရီးလမ္းသည္လည္း ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္လွေပသည္။ ဘဝတြင္ မလိုလားအပ္သည့္၊ လိုတာထက္ ပိုလုပ္မိသည့္၊ အဆင္ျခင္နည္း၍ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မွားခဲ့သည့္၊ နားလည္မႈ လြဲမွား၍ တရားခံ ျဖစ္ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ ဤတိုက္ဆိုင္မႈမ်ားသည္ ကလ်ာဏီေက်ာက္စာႏွင့္ တစုံတရာ ပတ္သက္မႈ ရွိႏိုင္သည္ဟု မထင္ေသာ္လည္း ပတ္သက္မ်ား ပတ္သက္ေနမည္လားဟု ေတြးတတ္လာၿပီ ျဖစ္သည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ စာေရးသူ၏ တြဲဖက္က်မ္း ၾကီးၾကပ္သူ ဆရာေဒါက္တာႏိုင္ပန္းလွသည္လည္း မႏွစ္က ကြယ္လြန္ခဲ့ေခ်ၿပီ။

ယခုစာေရးေနသည့္ အခ်ိန္၌ပင္ ၂ဝဝ၆-ခု သီရိလကာၤႏိုင္ငံတြင္ ရွိစဥ္ ကု႐ုေနဂလၿမိဳ႕ေန သူေဌးတေယာက္၏ အျဖစ္အပ်က္ကို သတိရမိသည္။ ထိုသူေဌးက သူ႔ေနအိမ္၌ နာနာဘာဝမ်ား ေသာင္းက်န္းေနပါသျဖင့္ ပရိတ္ရြတ္ေစခ်င္ေၾကာင္း သူ႔သားမွတဆင့္ ေလွ်ာက္လာသည္။ ထိုသူေဌးသားမွာ ရန္ကုန္နာယကေဟာင္း အရွင္ဝဏၰသိရီႏွင့္ ရင္းႏွီးရာ သူ႔ကို အဓိကပင့္ေလွ်ာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အရွင္ဝဏၰသိရီက ကမၻာေအးကုန္းေျမ၌ သီတင္းသုံးစဥ္ မိမိ၏ လက္ေထာက္အေဆာင္မႉး လုပ္ခဲ့ဖူးသျဖင့္ ယင္းကိစၥကို မိမိႏွင့္ တိုင္ပင္ပါသည္။ လက္ရွိ ရန္ကုန္နာယကသစ္ ဦးေခမိႏၵ အပါအဝင္ ကု႐ုေနဂလၿမိဳ႕ကို ႂကြေရာက္ၾကသည္။ တေစၧေျခာက္သည္ဟု ဆိုေသာ အိမ္မွာ ကု႐ုေနဂလ လူကုံထန္ ရပ္ကြက္မွာ ရွိပါသည္။ အလြန္သာယာလွသည့္ ျခံၾကီးထဲမွ ထယ္ဝါလွသည့္ အိမ္ၾကီးရခိုင္ပင္ ျဖစ္သည္။

ဧည့္ခန္းတြင္ အနားယူစဥ္ ဤအိမ္၌ မည္သူမွ အိပ္၍ မရေၾကာင္း၊ တေစၧမက လူကို ကုတင္ေပၚမွ ဆြဲခ်ၿပီး ရန္မူေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသားေတြကို ရန္ရွာေၾကာင္း အိမ္ရွင္တို႔က ရွင္းျပသည္။ အိမ္ေစာင့္တေယာက္က တခါတေလ အေပၚထပ္တက္သည့္ ေလွခါး၏ အလယ္မွာ ကိုယ္ထင္ျပသည္ကို ျမင္ဖူးေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ယခုတြင္ ဤအိမ္၌ မည္သူမွ် မေနဝံ့ေတာ့ေၾကာင္းလည္း ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။ လူသူမေနသည္မွာ ၾကာ၍လည္း အိမ္မွာ ဖုန္ထူေနျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ စာေရးသူက မည္သို႔မွ် မလုပ္ေသးဘဲ အျခားသံဃာမ်ားႏွင့္အတူ အနားယူသည္။ နာရီဝက္မွ် ၾကာေသာအခါ အိမ္ေပၚထပ္သို႔ တက္ၾကည့္၍ ရမရ အိမ္ရွင္တို႔ကို ေမးသည္။ တက္၍ ရေၾကာင္း ေလွ်ာက္ေသာအခါ တေစၧမက ကိုယ္ထင္ျပေလ့ ရွိသည္ဟု ေျပာသည့္ ေလွခါးအတိုင္း အေပၚထပ္သို႔ တက္သည္။ ေလွခါးထိပ္သို႔ အေရာက္တြင္လည္းေကာင္း၊ တခုတည္းေသာ ထြက္ေပါက္ျဖစ္ေသာ ျပတင္းေပါက္တခုနား အေရာက္တြင္လည္းေကာင္း ၾကက္သီးေမြးညင္း ထမိသည္။

ေလ့လာသင့္သည္မ်ားကို ေလ့လာၿပီး ေအာက္ထပ္ကို ေရာက္ေသာအခါ ဘယ္သူမွ အိပ္၍ မရဟု ဆိုသည့္ အခန္းကို ဝင္သည္။ ဤအခန္းမွာ သိပ္မခန္းနားလွပါ။ အိမ္ေစအိမ္ေစာင့္အခန္း ျဖစ္ရန္သာ ရွိသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ သီလေပးျခင္း၊ ပရိတ္တရားေတာ္ ခ်ီးျမႇင့္ျခင္း၊ ကမၼဝါစာ ဖတ္ျခင္းမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ အေပၚထပ္ရွိ ဘုရားခန္း၌ အေရးၾကီးသည့္ စကားမ်ားကို အိမ္ရွင္တို႔ႏွင့္ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးသည္။ စာေရးသူက ဤအိမ္၌ အိမ္ေစမတေယာက္ ဆုံးခဲ့ဖူးေၾကာင္း၊ အိမ္ေစက ေအာက္ထပ္က အခန္းတြင္ ေနၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ သူ႔အေပၚ အႏၲရာယ္ က်ေရာက္ခဲ့ေၾကာင္း၊ လုပ္ၾကံသူက ေအာက္ထပ္တံခါးေတြကို အေသပိတ္ထားၿပီး ျဖစ္သည့္အတြက္ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း အေပၚထပ္ကို ေျပးတက္ခဲ့ေၾကာင္း၊ အေပၚထပ္ ျပတင္းေပါက္နား အေရာက္မွာ ျပန္မိခဲ့ေၾကာင္း၊ ယင္းေနရာတြင္သာ အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ေၾကာင္း၊ တေစၧမသည္ လက္ရွိအိမ္ရွင္ကို အႏၲရာယ္ ျပဳလိုျခင္း မဟုတ္ဘဲ မတရားမႈတခုအတြက္ အကူအညီ ေတာင္းလိုျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဤအမႈကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ ဤအိမ္၌ တေစၧေျခာက္ေတာ့မည္မွာ မဟုတ္ေၾကာင္း အာမခံသည္ဟု စာေရးက ဘြင္ဘြင္ပင္ ေျပာသည္။

အိမ္ရွင္တို႔သည္ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္လ်က္ ဤအိမ္၌ အရင္က သူေဌးႏွစ္ဆက္ ေနခဲ့ဖူးေၾကာင္း၊ ပထမသူေဌးလက္ထက္တြင္ သီရိလကာၤႏိုင္ငံ၌ ႏိုင္ငံေရး မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္ေနသည့္အခ်ိန္ ျဖစ္ၿပီး လုပ္ၾကံမႈ မ်ားစြာ ရွိခဲ့ေၾကာင္း၊ ပထမအိမ္ရွင္ လက္ထက္၌ အိမ္ေစမတေယာက္ မေတာ္တဆ ေသဆုံးခဲ့ၿပီး သူ႔မိသားစုကို အေၾကာင္းမၾကားေတာ့ဘဲ သၿဂႋဳဟ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ပထမအိမ္ရွင္က ေျပာင္းသြားၿပီး ဒုတိယအိမ္ရွင္ကလည္း စီးပြားေရးက်လို႔ အိမ္ကို ေစ်းေလွ်ာ့ၿပီး ေရာင္း၍ မိမိတို႔ ဝယ္ယူခဲ့မိေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။

စာေရးသူသည္ ကလ်ာဏီသိမ္ကို ၂ဝ၁၁-ခု မြန္အမ်ိဳးသားေန႔အတြက္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ သုံးမည္ဟု သိရေသာအခါ အထက္ေဖာ္ျပပါ ေနအိမ္၌ ခံစားမိသည့္ ခံစားခ်က္အတိုင္း ခံစားရပါသည္။ ကလ်ာဏီသိမ္အစ ေဒါပုံျမစ္အတြင္း နစ္ျမဳပ္ေနသည့္ ကမၻာ့အၾကီးဆုံး ေခါင္းေလာင္းအဆုံး ဓမၼေစတီမင္းတရားၾကီးႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် ေရွးေဟာင္းပစၥည္းမ်ားသည္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကိုယ္စီ ရွိေနသည္ဟု ထင္ျမင္ေနမိသည္။ အထက္ပါေနအိမ္၌ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သကဲ့သို႔ ရာမညတိုင္း၌ မတရားမႈမ်ားစြာ ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္ဟု ေျပာျပေနသေယာင္ ျဖစ္သည္။ ရာမညတိုင္း ဟံသာဝတီ ေနျပည္ေတာ္ ပဲခူးၿမိဳ႕၌ ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ စစ္၏ အနိ႒ာ႐ုံမ်ား၊ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္မႈမ်ား၊ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္မႈမ်ား၊ ယုတ္မာပက္စက္မႈမ်ားကို တရားသျဖင့္ ျဖစ္ေအာင္ အကူအညီ ေတာင္းေနၾကျခင္းေလာ။ သို႔မဟုတ္ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာမွ ေအာက္သူေအာက္သားမ်ားသည္ မိမိတို႔၏ မ်ိဳးႏြယ္အစစ္အမွန္ကို ေမ့လ်က္ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီ တည္ရွိခဲ့ေသာ ရာမညသားတို႔၏ အေမြအႏွစ္ကို ပစ္ပယ္မိ၍ သတိေပးလိုျခင္းေလာ။ သို႔မဟုတ္ ေရွ႕ဆက္ႏွစ္မ်ား၌ ရာမညတိုင္းသားတို႔အတြက္ က်ိန္စာကုန္၍ ဘုန္းကံထြန္းေတာက္မည့္ကိန္း ဆိုက္မည္ေလာ။

ဓမၼေစတီမင္းၾကီးသည္ သူ၏ ပရိေဘာဂႏွင့္ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းမ်ားကို ထိပါးသူမ်ား လက္မွ ကာကြယ္ေနျခင္းမွာ မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္နည္း။ သူ၏ ရာမညတိုင္းသားတို႔အား မည္သည့္အတိတ္နိမိတ္ကို ေဆာင္က်ဥ္းေပးခ်င္သနည္း။ ေကာင္းေသာ အတိတ္နိမိတ္ေလာ။ မေကာင္းေသာ အတိတ္နိမိတ္ေလာ။ ေသခ်ာသည္မွာ ဓမၼေစတီမင္း ၾကီးသည္ မြန္-ျမန္မာ ခ်စ္ၾကည္ေရးကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့သူ ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာေက်ာက္စာကို ေရးထိုးခဲ့သည့္ တပါးတည္းေသာ မြန္ဘုရင္ ျဖစ္သည္။

ဤမွ် သေဘာထားၾကီးခဲ့ေသာ ဘုရင္ႏွင့္ ဆက္စပ္သည့္ ပရိေဘာဂမ်ား၊ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းမ်ား က်ိန္စာမိေနျခင္း၏ ေနာက္၌ ၾကီးမားေသာ အေၾကာင္းတရားတခု ရွိေနမည္မွာ မုခ်ျဖစ္သည္။ ပို၍ ေသခ်ာသည္မွာ ယင္းအေၾကာင္းတရားမ်ားသည္ ဓမၼေစတီ မင္းတရားၾကီး၏ ဘဝျဖစ္စဥ္၌ အက်ဳံးဝင္ေနမည္ ဆိုသည့္အခ်က္ ျဖစ္သည္။ ယင္းအေၾကာင္းတရားကို ေဖာ္ထုတ္ရမည္မွာ ရာမညတိုင္းသားတုိ႔၏တာဝန္ ျဖစ္သည္။

 လြတ္လပ္ေသာ မြန္သတင္းေအဂ်င္စီ