ၾကံ့ဖြတ္အစိုးရတက္တာ တႏွစ္ျပည့္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အင္တာဗ်ဴးေတြလုပ္၊ ေဆြးေႏြးမႈေတြလုပ္ေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕မီဒီ ယာကဆိုရင္ ေကာင္းလာတယ္လို႔ေျပာလာေအာင္ စကားဦးသန္း ၿပီး ေရလာေျမာင္းလုပ္ေပးၾကတယ္။ ေျပာၾကတာကေတာ့ အမ်ဳိး မ်ဳိးပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအထဲမွာ သာမန္ဆင္းရဲသားျပည္သူေတြ မပါဘူး။ သူတို႔အဖို႔က ဘာမွမထူးဘူး။ ဒါ ေၾကာင့္ ဒီအေျပာင္းအလဲကိုလည္း စိတ္မ၀င္စားဘူး။ (ျပည္သူလူထုရဲ႕စား၀တ္ေနေရးမွာ မထူးျခားပါ ဘူး ဆိုတာကို သမတရဲ႕ အႀကံေပးပုဂၢိဳလ္ဆိုသူကေတာင္ ၀န္ခံ တာၾကားလိုက္ရတယ္)။ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ၁၀ ပံု ၁ ပံု ေလာက္လႊတ္တာကို ေထာက္ျပ သူက ေထာက္ျပခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ေန၀င္းလက္ထက္မွာ ေထာင္ခါသ လိုအားလံုးကို လႊတ္ခဲ့တာႏွစ္ခါထက္ မနည္းဘူး။ တခါက ၁၉၆၃ ခုႏွစ္မွာ ဟန္ျပၿငိမ္းခ်မ္းေရးေခၚတုန္းက၊ ေနာက္တခါက ၁၉၇၄ မဆလအစိုးရ ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒေက်ညာကာနီးမွာ။ အဲဒီတုန္းက ဦးေန၀င္းႀကီး စိတ္ေကာင္း၀င္လာၿပီလို႔ ဘယ္သူကမွ မေျပာခဲ့ပါ ဘူး။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဖမ္းခ်င္တိုင္းဖမ္းေနခဲ့တာပဲမဟုတ္လား။
မီဒီယာေတြထဲမွာ အရင္ကေဖာ္ျပခြင့္မရတာေတြ ေဖာ္ျပခြင့္ေပးလာတယ္လို႔လည္းေျပာၾကတယ္။ မဆလေခတ္က ခြင့္ျပဳ တဲ့ေရခ်ိန္ကို မီၿပီလား။ ေ၀းပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ မဆလေခတ္ကိုေတာ့ စစ္အစိုးရေခတ္၊ အခုေခတ္ကိုေတာ့ ဒီမို ကေရစီ ေရာင္ျခည္သန္းလာတဲ့ေခတ္လို႔ မႊန္းခ်င္ေနၾကတယ္။
အစိုးရတရပ္ကို စစ္အစိုးရလို႔ဘာေၾကာင့္ေခၚတာလဲ။
အလြယ္ေလးေျပာရရင္ တိုင္းျပည္ရဲ႕အာဏာကို စစ္ဗိုလ္ေတြက (သဏၭာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔) ခ်ဳပ္ကိုင္ထားလို႔ ျဖစ္တယ္။ အထူး သျဖင့္ စစ္တပ္အာဏာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာနဲ႔ စီးပြားေရးအာဏာတို႔ ျဖစ္တယ္။ အစိုးရတရပ္မွာ ႏိုင္ငံ့အႀကီးအကဲ၊ ကာ ကြယ္ေရး၀န္ႀကီး၊ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးနဲ႔ စီးပြားေရးဆိုင္ရာ ၀န္ႀကီးေတြကို စစ္ဗိုလ္(ပုဆိုးပဲ၀တ္၀တ္၊ ေဘာင္းဘီပဲ၀တ္၀တ္) ေတြက ကိုင္ထားတာဟုတ္မဟုတ္စစ္ၾကည့္လိုက္ပါ။ အထင္းသား ေတြ႔ရမယ္။
ဗမာႏိုင္ငံသမိုင္းမွာ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွာ ဗိုလ္ေန၀င္းနဲ႔ ဆို႐ွယ္လစ္စစ္ဗိုလ္ေတြက အိမ္ေစာင့္အစိုးရရယ္လို႔ ပထမဆံုးအာ ဏာသိမ္းေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းက၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လုပ္တယ္။ ကာကြယ္ေရးဌာနနဲ႔ အမ်ဳိးသားစီမံကိန္းဌာနတို႔ကို ၀န္ႀကီးအျဖစ္နဲ႔ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတယ္။ က်န္တဲ့၀န္ႀကီးေနရာေတြကိုေတာ့ လက္႐ွိ႐ွိေနတဲ့ ျဗဴ႐ိုကေရစီယႏၱရားထဲက အရပ္သားေတြကိုပဲ ခန္႔ထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးကိုေတာ့ စစ္တပ္ကအေသကိုင္ထားတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ႏိုင္ငံ့အာဏာကို ေရ႐ွည္ဆုပ္ကိုင္ဖို႔ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေသးတာက တေၾကာင္း၊ သူတို႔စစ္ဗိုလ္ေတြအတြက္ ၀န္ႀကီးအလုပ္ေတြက စိမ္းေနလို႔ တေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ၁၉၆၂ အာဏာသိမ္းပြဲမွာကစလို႔ ဒီေန႔အထိ အစိုးရအဖြဲ႔ရဲ႕ အေရးပါတဲ့ေနရာမွန္သမွ် ကို စစ္ဗိုလ္နဲ႔ဗိုလ္ “ထြက္” ေတြခ်ည့္ပဲ အပိုင္ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတယ္။ ဒီခ်ဳပ္ကလႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္လာရင္ (အာဏာကိုမထိ ပါးႏိုင္တဲ့) ၀န္ႀကီးတေနရာ၊ ႏွစ္ေနရာေပးေကာင္းေပးပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆိုရင္ အေမရိကန္ကို မ်က္ႏွာျပလို႔ ပိုေကာင္းတာ ကိုး။ ဒါေပမဲ့ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး၊ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး၊ နယ္စပ္ေဒသ၀န္ႀကီးတို႔ကေတာ့ “ကန္ေတာ့ဆြမ္း” ပဲျဖစ္မယ္။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံံုအေျခခံဥပေဒေအာက္က စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕လႊတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ ၀င္ လုပ္ေနသူေတြဟာ “ႏိုင္ငံေတာ္၏ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑တြင္ တပ္မေတာ္ကပါ၀င္ထမ္းေဆာင္ ႏိုင္ ေရးတို႔ကို အစဥ္တစိုက္ဦးတည္သည္” ဆိုတဲ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံံုအေျခခံဥပေဒ အခန္း (၁) ပါ အေျခခံမူမ်ားအတိုင္း အစဥ္တစိုက္ ဦးတည္လုပ္ေပးၾကရမွာသာျဖစ္တယ္ဆိုတာ မေမ့ဖို႔လိုတယ္။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ဗမာျပည္ရဲ႕ေျမေပၚႏိုင္ငံေရးမွာ စစ္ဗိုလ္ေတြေလာက္အာဏာလက္ကို္င္ထားႏိုင္တာ၊ ႏိုင္ငံေရး ပါး၀တာ၊ အာဏာပါး၀တာ မ႐ွိဘူးဆိုတာသတိရၾကသင့္တယ္။ သူတို႔ဟာ ဘယ္လိုေနရာမွာ ဘယ္လိုကြန္ပစ္၊ ဘယ္လို ငါးစာကိုခ်ရမယ္ ဆိုတာကိုသူတို႔တေတြ ေနာေၾကေနေအာင္သိၾကတယ္။ ျပည္တြင္းကိုေရာ ျပည္ပကိုပါ ဘယ္လိုခ်ဴဆီ ထည့္ရမယ္ဆိုတာလည္း သူတို႔သိၾကတယ္။
အထက္မွာေရးခဲ့တဲ့ ျပည္သူလူထုကေတာ့ စား၀တ္ေနေရးမတိုးတက္လို႔ အေျပာင္းအလဲျဖစ္လာတယ္လို႔ မထင္ေၾကာင္း သေဘာထားတာကို စံထားသင့္တယ္။ ျပည္သူလူထုအတြက္ မထူးျခားဘဲ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သူေတြအတြက္ပဲ အေကာင္း ဘက္ ဦးတည္လာတယ္ဆိုတယ္လို႔ ေျပာတာဟာ ဟုတ္ပါ့မလား။ ေကာင္းစားစရာ႐ွိရင္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သူေတြက အရင္၊ ျပည္သူလူထုက ေနာက္မွတဲ့လား။
ဗၾသ (ေန႔သစ္)မွ ကူးယူတင္ထားပါသည္
Rangoon Time
No Response to "က်ားသစ္ရဲ႕ကိုယ္ေပၚက အေျပာက္ေတြေပ်ာက္ေနၿပီလား (ဗၾသ)"
Send en kommentar