တိမ္ေတြေတာက္ေနတဲ့ ညေနခင္း

zaw gyi one

 ညေနခင္း ကေလး ျဖစ္သည္။ ညေနခင္း ဆုိသည္မွာ အမွန္ေတာ့ ေန႔တစ္ေန႔၏ သက္တမ္းရင့္ အခ်ိန္ကာလ တုိကေလး တစ္ခုသာျဖစ္သည္။ အလွတရားႏွင့္ ဘ၀ ျဖတ္သန္းမႈ ရင့္မွည့္ခ်ိန္ ကာလတုိ ကေလးတစ္ခု ေပပဲ။ ဒါဟာ ညေနခင္း တစ္ခုရဲ႔ ေလးနက္ ခုိင္မာေသာ အဓိပၸာယ္ တစ္ခု ျဖစ္သည္။ ထုိသက္တမ္းရင့္ အခ်ိန္ ကာလတုိကေလး အတြင္းမွာ အိုမင္းမစြမ္း ႏုိင္လွေသာ အဘြားအုိ တစ္ဦး ငုတ္တုတ္ ထုိင္ေနခဲ့ေလသည္။ ထုိအဘြား အုိတစ္ဦး ထုိင္ေနပံုမွာ အျပင္ပန္းအားျဖင့္ ၿငိမ္သက္ ေနခဲ့ေပမည့္ အခ်ိန္မေရြး ေပါက္ကြဲသြားႏုိင္သည့္ လက္ပစ္ဗံုး တစ္လံုးႏွင့္သာ တူညီေန ေလသည္။ 

မၾကာမီ ျပႆနာ တစ္ရပ္သည္ ျဖစ္ပြားေတာ့မွာ ျဖစ္ၿပီး ထုိျပႆနာရပ္ကို လည္း ရင္ဆုိင္ရန္ အသင့္အေနအထား မွာရွိေနခဲ့ ေလသည္။ မ်က္ႏွာတစ္ ျပင္လံုးမွာ ဇရာ၏ အေရးအေၾကာင္း ေတြျဖင့္ ရြတ္တြေန ခဲ့ေပမည့္ မ်က္လံုး ေတြက စူးရွေတာက္ပ ေနၾကသည္။ အဘြားႀကီးသည္ ပ်ဳိမ်စ္သည့္ အရြယ္ ကဆုိလွ်င္ အင္မတန္ စိတ္ဓာတ္ျပင္းထန္ ခဲ့မွာ ေသခ်ာေန ေတာ့သည္။ ႏႈတ္ခမ္းပါး ေလးေတြျဖင့္ စြာေတးခဲ့ေသာ အပ်ဳိမ ကေလးသည္ ယခုအခါ ဇရာေထာင္း ေနခဲ့ေသာ္လည္း အတြင္းစိတ္က ျပင္းထန္ေနဆဲမုိ့ တစ္ခါ တစ္ရံ ငယ္စိတ္က ႏိႈးဆြသည့္ အခ်ိန္မ်ဳိးဆိုလွ်င္ သက္က်ားရြယ္အုိ အဘြားႀကီးတစ္ဦးသည္ ေႁမြေဟာက္ တစ္ေကာင္လုိလည္း ပါးပ်ဥ္ေထာင္ တတ္ပါေသးသည္။ ရပ္ကြက္ ကေလးသည္ က်ီးအာသံ၊ ေမာင္း ေထာင္းသံေတြ၊ ေခြးေဟာင္သံ ေတြျဖင့္ ေ၀စည္ ေနသည္။ မန္က်ည္းပင္ ထိပ္ဖ်ားေတြမွာ ေနျခည္ ေတြ စြန္းကြက္ေနသည္။ အျခားမီးဖိုခန္း ေတြထဲမွ ျပာႏွမ္းေသာ မီးခိုးေတြ တလူလူေ၀ တက္လာေန ခဲ့ေပမည္။

သူတုိ့ ပိုင္ဆုိင္ေသာ အိမ္၀ိုင္း အတြင္းရွိ မီးဖုိခန္း ေလးမွာမူ မီးခိုးေတြ ေ၀့လူႏုိင္ျခင္း မရွိေသးပါ။ အမွန္ေတာ့ ခ်က္ခ်ိန္ျပဳတ္ခ်ိန္ ေရာက္ေနခဲ့ေပၿပီ။ ကေလးႏွစ္ဦးကေတာ့ ဒါေတြမသိ။ ဇြန္ပန္းခ်ဳံအနီးတစ္ေနရာမွာ ဖ်ာၾကမ္း ေလးခင္းၿပီး ပန္းအဖူးေလးေတြကုိ စိတ္ ရွည္ရွည္ ထားလ်က္ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးကေလးေတြျဖင့္ သီကံုး ေနခဲ့ေလသည္။

ထုိအခ်ိန္မွာ ရပ္ကြက္အတြင္းသိ့ု ေရႊဖိုးခံ ၀တ္အသင္း အလွဴခံရန ္၀င္လာသည္။

"အေမႀကီးေရ ဦးေတာ္ေတြလာကုန္ၿပီ"

ဟုဆုိကာ ပန္းသီေနေသာ ကေလးႏွစ္ဦး ထေျပးသြားသည္။ ႐ုတ္တရက္ အသက္၀င္ လာသလုိ လႈပ္ရွားသြား သည္။ အိမ္ကုပ္ကေလးထဲသို့ လွမ္း၀င္သြားသည္။ ဆန္အိုးထဲသုိ့ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွား ငံု့ၾကည့္ျဖစ္ ေသးသည္။ သည္ဆန္အတြက္ ေခါင္းမီး ေတာက္ေနရတာကို သတိရသြားသည္။ မထူးေခ်။ ေခါင္းအံုးေအာက္မွာ ငါးဆယ္တန္ တစ္ရြက္ကို လွမ္းႏိႈက္လုိက္ၿပီး ႀကိဳးတန္းေပၚ လႊားတင္ထား ေသာ ခ်ည္ၾကမ္းတဘက္ကို လွမ္းဆဲြကာ ထြက္ ခဲ့သည္။

ဆိုင္းသံ၊ ဗံုသံ၊ ႏဲွသံ၊ ေမာင္းသံေတြျဖင့္ ညေနခင္း ေလးသည္ လႈပ္ရွားသက္၀င္ ေနသည္။ လမ္းေဘး၀ဲယာေတြမွာ ၾသဇာသီး အာအာႀကီးေတြ၊ သလဲသီး နီနီရဲရဲႀကီးေတြ ေလာင္းမည့္သူ ေတြအျပင္ ဆြမ္းဆန္စိမ္း၊ ေငြစကၠဴ ေလာင္းမည့္ အေဒၚႀကီး၊ ဦးေလးႀကီး၊ အပ်ဳိမေတြျဖင့္ စည္ကားေနသည္။ ညေနခင္း၏ ေနေရာင္ျခည္ေတြ ႏွင့္အတူ ၀တ္အသင္းမွ ၀တ္ျဖဴစင္ၾကယ္ ၀တ္စံု ေတြကို အဘြားႀကီး မ်က္လံုးထဲမွာ ၀ါး၀ါးမႈန္မႈန္ ျမင္ေနရသည္။ ဘုရားထီးျဖဴ၊ ေရႊနားကြပ္၊ ေငြ နားကြပ္ေတြက ေရာင္ျပန္ဟပ္ၿပီး တလက္လက္ တဖိတ္ဖိတ္ ျမင္ေနရေတာ့ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးစိတ္ ႏွင့္ ဘယ္ကို လြမ္းရမည္မသိ ျဖစ္ေပၚခံစား ေနရသည္။

" ကိုဘေကာင္းေရ အမွ် အမွ် အမွ်ပါေတာ္။ ရွင္ကေတာ့ ေအးခ်မ္းသြားပါၿပီ"

လု့ိ စိတ္ထဲက ေန နင့္သီးစြာ ေရရြတ္မိသည္။ ၀ါတြင္းကာလ ေရာက္တုိင္း မေမ့ႏုိင္စရာ ပံုရိပ္ေတြကို တန္းစီ ျမင္ေယာင္ေနမိေတာ့သည္။ ဟိုးလြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ ေတြ၊ ႏွစ္ေတြကို မေရမတြက္ ႏုိင္ေအာင္ ေနာက္ ဆုတ္လုိက္ပါက တစ္ခုေသာ ၀ါတြင္းကာလမွာ ျဖစ္သည္။ သည္တုန္းက အဘြားႀကီး အသက္ ငယ္ႏုခ်ိန္ ၁၅ ႏွစ္ပင္ မျပည့္တတ္ ေသးသည့္ အပ်ဳိမေလးတစ္ဦး၊ အပ်ဳိမေလး ေအးႏု၏ အေဖ က ရပ္ကြက္ထဲမွာ ရပ္ကြက္လူႀကီး မဟုတ္ခဲ့ ေပမယ့္ ေရႊဖုိးခံ၀တ္ အသင္းမွာေတာ့ လူ႐ိုေသ ရွင္႐ိုေသ ေခါင္းေဆာင္လူႀကီး တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့သည္။

ဘိုးဘြားေတြ လက္ထက္ ကတည္းက က်င္းပခဲ့ေသာ အဖိတ္ေန့ေတြမွာ ေရႊျမင္းတင္ျမတ္စြာ ဘုရား ေရႊခ်ပူေဇာ္ရန္ ေရႊဖိုးခံ၀တ္အသင္း လွည့္ လည္အလွဴခံျခင္းႏွင့္ ဥပုသ္ေန့ မနက္ခင္းတုိင္း မွာ အ႐ုဏ္ဆြမ္းကပ္ စသည္တုိ့ကို ႏွစ္စဥ္ စည္ ကား သိုက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပႏုိင္ဖုိ့ လက္ဆင့္ကမ္း ႐ိုးရာ အေမြ တစ္ခုရွိသည္။ ထုိအေမြကို အေဖ သည္ တာ၀န္ယူ လုပ္ေဆာင္ေနခဲ့ ရေပသည္။

သို့ျဖင့္ . . .
ေမာင္းဆုိင္းဆရာေလး အင္းေရာင္းသား ေမာင္ဘေကာင္းႏွင့္ ၿမိဳ႔ ႀကီးသူအပ်ဳိေခ်ာ မေအးႏု တုိ့၏ ဇာတ္လမ္းစခဲ့ၾကသည္။ ထုိစဥ္က မေအးႏု တုိ့ ၿမိဳ႔ကေလးမွာ (၂၄) နာရီ လွ်ပ္စစ္မီး လင္းႏိုင္ျခင္း မရွိေသးပါ။ စကိုဒါ မီးစက္ျဖင့္ ည၀က္စနစ္ သာ အလင္းရရွိခဲ့သည္။ မေအးႏုတုိ့ အိမ္ေအာက္ ထပ္မွာ

"ေအာက္လင္း"

ဓာတ္မီးအုိးႀကီး တရွဲရွဲ ထြန္းကားတာကို မေမ့ေသး။ ဆုိင္းအဖဲြ႔ႏွင့္ ေရာက္ လာေသာ ေမာင္ဘေကာင္း သည္လည္း အမွတ္ ရေနဦးမွာပါ။ ေရနံေခ်းေတြ ၀ၿပီး၊ ညိဳမည္းေန ေသာ ႏွစ္ထပ္အိမ္ ျမင့္ႀကီးအတြင္းက မ်က္ခံြမုိ့မို့ ေလးေတြ၊ ႏွာတံစင္းစင္းေလးေတြျဖင့္ ေျပးထြက္ လာသည့္ ေအးႏုႏွင့္ ပက္ပင္းဆံုခဲ့ရပံုေတြ၊ ပထမ ပိုင္းမွာေတာ့ စစ္တဘက္ အစိမ္းႀကီးကို ပခံုးေပၚ တင္ထားသည့္ နက္ေျခာက္ေျခာက္၊ ပိန္ေသး ေသး၊ ဆံပင္လိပ္ ေထာေထာႏွင့္ ေတာသားဆုိင္း ဆရာေလးကို အထင္ေသးသလုိ ဟန္ေလးျဖင့္ မ်က္ခံုးေလး တြန့္ၾကည့္သည္။ ဘေကာင္းက လက္ခတ္ေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပူးကိုင္ထားရင္း မွင္သက္မိ သြားသည္။

"၀တ္လွည့္ဆုိငး္"

ဆုိေတာ့ အလွဴပြဲလမ္း သဘင္ေတြမွာလုိ ဆုိင္း၀ိုင္းအျပည့္အစံု မဟုတ္ ေပ။ ေမာင္းဆုိင္း၊ ဗံုေထာက္ႏွဲ၊ လင္းကြင္းႏွင့္ ေတာက္တီးသူ အခ်ဳိ႔သာ။ ၿမိဳ႔အႏွံ့ အလွဴခံလွည့္ စဥ္မွာ ေျခေလွ်ာက္တီးရသည္။ ဘေကာင္းတီး မည့္ ေမာင္းဆုိင္းကို ကေလးႏွစ္ဦးက ပခံုးထမ္း ေပးထားသည္။ ေရွ႔ဆံုးမွ သာသနာ့အလံေတာ္ ကီးကို ကိုင္ထားသူ ကိုဖုန္းျမင့္မွာ မနက္ ဆြမ္း ေတာ္စြန့္သည့္ အခါမွာလည္း သူပဲတာ၀န္ယူၿပီး၊ ဘုရားေရွ႔က ေက်ာက္သပိတ္ႀကီး ထဲမွာ စြန့္ရ သည္။ သူ႔ေနာက္က ေငြကလာပ္ကို ကိုင္ၿပီး ခန့္ခန့္ညားညားႀကီး လိုက္လာသူမွာ ေအးႏုရဲ႔ အေဖ။ သူ႔ေနာက္က ေၾကးစည္၊ သပိတ္၊ ေရႊ ယြန္းအုပ္၊ က်ဳိင္း၊ ဘုရားထီးျဖဴ၊ အုပ္နီ၊ ေမာင္းထု သူ၊ ထုိ့ေနာက္ ဘေကာင္းတုိ့ ဆုိင္း၀ိုင္း။ အဆုိ ေတာ္ အမ်ဳိးသမီး မာလာဆင့္က ဘာသာေရး သီခ်င္းမ်ားကို တစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ သီဆုိရင္း ေျခ ေလွ်ာက္လုိက္လာ ရသည္။

ရပ္ကြက္ အတြင္းရွိ ေရေႏြးေသာက္ရန္ ဖိတ္ ထားေသာ အိမ္ေတြမွာနားရင္း အလွဴရွင္ ေက်နပ္ သာဓုေခၚႏုိင္ေအာင္ ဆုေတာင္းစာကို ရြတ္ရသည္။ ၿပီးလွ်င္ ၀တ္အသင္ းတစ္ဖဲြ႔လံုး သာမက ဆုိင္း ဆရာေတြပါ တညီတညြတ္တည္း  "သာဓု" သံုး ႀကိမ္ရြတ္ဆုိရင္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ တီးၾကၿပီး ျပန္လည္ ထြက္ခြာ ခဲ့ၾကရသည္။ တစ္ၿမိဳ႔လံုး အႏွ့ံ အျပား လွည့္လည္သြားလာ ရသည္ဆုိေတာ့ ဘေကာင္း ေျခေထာက္ေတြ ေညာင္းညာကိုက္ခဲ ေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ေအးႏုတုိ့ အိမ္ျမင့္ႀကီးဆီ ေရာက္ရွိသည့္အခါ အေပၚထပ္ ၀ရန္တာမွာ ရပ္ေန မည့္ ေအးႏုကို မ်က္လံုးေလး တစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္ ခြင့္ရလွ်င္ပင္ ဘေကာင္းအေမာေျပၿပီ။ တီးကြက္ မမွားေအာင္ ေမာင္းဘုေလးေတြအေပၚ လက္ခတ္ ကေလးျဖင့္ ဂ႐ုတစိုက္ တီးေခါက္ေနရ သည့္တုိင္ မ်က္လံုးေတြက ေအးႏုထံ မခြာခ်င္ေသး။

"ေအးႏု ေရ ဆုိင္းဆရာေတြ လာၿပီေဟ့"

ဟူေသာ အသံ ႏွင့္အတူ က်ယ္၀န္းသည့္ ေအးႏုတုိ့အိမ္၀ိုင္းထဲ မွာ ဖ်ာေတြအျပည့္ ခင္းထားတာကို ေတြ႔ရသည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ လာပို့ထားေသာ ေရေႏြးပြဲေတြ အစီအရီ။ ဘေကာင္းတုိ့ ဆုိင္းအဖဲြ႔မွ တီးလံုးကို ရပ္ဆုိင္းလုိက္ၿပီး ဆုိင္းပစၥည္း ေတြကို ေအးႏုတုိ့ အိမ္ႀကီးရွိ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ စနစ္တက် သိမ္း ဆည္း လုိက္ၾကသည္။

"ကဲ ဆရာတုိ့ အေမာေျဖရင္း ေရေႏြးေလး သံုးေဆာင္ၾကပါဦး"
"မဆုိးဘူး လွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြ လွလွပပ ရသားေနာ္"
"အမယ္ ေရႊဖုိးေငြကလည္း မနည္းမေနာ ေနမွာ၊ ဟိုမွာ လူႀကီးေတြ မ်က္ႏွာစံုညီ ေရတြက္ ေနၾကတယ္"
"ဟ ေမာင္ဘေကာင္း အေမာေျပ ေရေႏြး ၾကမ္းေလး ေသာက္ဦးေလ။ ထုိင္ ထုိင္"

အမွန္ေတာ့ ေမာင္ဘေကာင္း အေမာေျပ သြားပါၿပီ။ ေရေႏြးေသာက္စရာ မလိုေတာ့ေခ်။ ေအးႏုႏွင့္ အပ်ဳိမေလးေတြ ေရေႏြးေတြလာျဖည့္၊ အျမည္းခြက္ေတြ လာခ်ေတာ့ ေအးႏုမ်က္ႏွာကို အနီးကပ္ ၾကည့္ခြင့္ရသြားသည္။ သနပ္ခါးသင္း ရနံ့ ယဥ္စစေလးက ဘေကာင္းႏွာဖ်ားတုိ့ထိ သြားသည္။ ဘေကာင္းအားငယ္စိတ္ျဖင့္ မလံုလဲ စြာ ေနာက္ဆုတ္လုိက္မိသည္။ သူ႔ထံက ေခြၽးနံ့ ေတြက မေအးႏုကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးမိသလုိ ျဖစ္ေနမလား။ အေတြးမဆံုးလုိက္ေခ်။ ဘေကာင္း ေျခသလံုး ေရေႏြးပူေတြ ေလာင္သြားသလုိ

"အို မေတာ္လို့ပါရွင္။ ကန္ေတာ့ေနာ္"

လုိ့ ေအးႏု အသံ ၾကားလုိက္ရသည္။ ႏွဲဆရာ ဘႀကီးသိန္း ေျပာသည့္
"ရွက္၀မ္းသာစရာႀကီး" ဆုိတာ အဲဒါ ေနမွာ ဆုိသည္မွာ အမွတ္ရလုိက္ေသးသည္။
အမွန္ေတာ့ . . .။

ထုိေန့ညက ေအးႏုလည္း အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ေပ။
လင္းၾကက္ တြန္သံႏွင့္အတူ နိဗၺာန္ေဆာ္ ႀကီးကိုေအာင္လိႈင္၏ ဆြမ္းခ်က္ႏိုးသည္အထိ ဆံပင္လိပ္ေထာေထာႏွင့္ ဆုိင္းဆရာေလးကို ျမင္ ေယာင္ေနဆဲပင္ ရွိသည္။ သနားစိတ္ႏွင့္ အစ္မ ေစာသန္းကို ဖြင့္ေျပာမိေတာ့ မနက္အ႐ုဏ္ဆြမ္း ကပ္လုိက္ဖုိ့ ဇြန္ပန္းသီေနသည့္ အစ္မေစာသန္း က ႏႈတ္ခမ္းကို တြန့္ဆၿပံဳးရင္း ခြန္းတုံ့မျပန္။ "အစ္မေနာ္ ရွင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ" လုိ့ သူက ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို အားယူခြၽန္ျမေျပာလုိက္ သည္။
"ဓာတ္ရွင္ဇာတ္လမ္းအစကို သြားအမွတ္ ရလုိ့ပါ ေအးႏုရယ္"
တဲ့ေလ။ ေအးႏု မ်က္လံုး ေလးေတြ စူးရွ၀ိုင္းလက္သြားသည္။

"ေဟာ္ အစ္မေစာသန္းႀကီး အေတာ္အားေန"
လုိ့ ေျပာၿပီး ေလွခါးျမင့္ျမင့္ႀကီး အတုိင္း ဘာရယ္မဟုတ္ အိမ္ေပၚ ေျပးတက္ခဲ့သည္။ နဖူးစာ ရြာလည္ဟု ေအးႏုၾကားဖူးသည္။ ယခုေတာ့ နဖူးစာက ၿမိဳ႔ကို မ်က္စိလည္ ေရာက္လာခဲ့ေခ် သည္။ အသားညိဳ ေျပေျပေလးႏွင့္ ႏူးညံ့လွေသာ ဆုိင္းဆရာေလးသည္ (၁၀) တန္းေအာင္ၿပီး ေက်ာင္းဆရာ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ သူ စြဲလမ္းတပ္ မက္ခဲ့ေသာ ၿမိဳ႔ႀကီးသူ မာနအုိးမေလးကို အႏံြ အတာခံႏုိင္ျခင္းျဖင့္ အႏုိင္ယူခဲ့သည္။

ေၾသာ္ ယခုေတာ့လည္း ေအးသီဆုိသည့္ သမီးေလးတစ္ဦးႏွင့္ သူ႔ကိုေက်ာခိုင္း သြားရွာခဲ့ၿပီ။ ဘ၀ဆိုတာ ရထားေပၚမွာ အိပ္ငိုက္မိသလုိပါ လား။ ကိုယ္အိပ္ငိုက္ လုိက္မိသည္မွာ တဒဂၤဟု ထင္မိသည္။ လန့္ႏုိးၿပီး ရထားျပတင္းေပါက္မွ ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိထား ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဘူတာေျမာက္ျမားစြာ ကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေန ၿပီ။ ဘ၀ႏွင့္ အခ်ိန္ဆုိတာ ဒါပဲ ျဖစ္သည္။

အခ်ိန္ေတြ ေျပာင္းလဲသည္ႏွင့္ အမွ် အေျခ အေနေတြလည္း ေျပာင္းလဲေနခဲ့သည္။ ဟုိတုန္းက ေအးႏုအေမ ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။ သူတုိ့ အပ်ဳိ ဘ၀တုန္းကတဲ့။ အခုလုိ အ႐ုဏ္ဆြမ္း ကပ္ၿပီး လုိ့ ဆြမ္းေတာ္ပြဲေတြကို ဘုရားေရွ႔က ေက်ာက္ သပိတ္ႀကီးထဲကို စြန့္သည့္အခါ ဟိုးေခ်ာင္းမႀကီး ရဲ႔ ေျမာက္ဘက္ကမ္းပါးရွိ "တိုက္ရာေပၚ " ကုန္း ေတာနက္ႀကီး ထဲကေန အင္မတန္ ႀကီးမားတဲ့ ေႁမြႀကီးတစ္ေကာင္ဟာ တေရြ႔ေရြ႔ ဆင္းလာၿပီး ေက်ာက္သပိတ္ ႀကီးထဲက ဆြမ္းေတြ၊ သစ္သီး ေတြ၊ မုန့္ေတြကို လာစားသတဲ့။ စားၿပီးသည့္ အခါ တုိက္ရာေပၚကုန္းဘက္ဆီ တလြန့္လြန့္ႏွင့္ တက္သြားပါသတဲ့။ ပံုျပင္ဆန္သည့္ အျဖစ္သနစ္ ကေလးေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ကေလးေတြပဲ တေပ်ာ္တပါး လုယက္ စားေသာက္ၾကသည္။ ေႁမြႀကီးကား ေပၚ မလာေတာ့ေခ်။

ေနာက္ေတာ့ ကေလးေတြပင္ လုမစားရ ေတာ့ေပ။ မလင္းခင္ကတည္းက ဘုရား ရင္ျပင္ ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ ထုိင္ေစာင့္ေနသည့္ သူေတာင္းစား အုိႀကီးထံ ပါသြားၿပီ။ ေျပာရဦးမည္။ ဟိုတုန္းက အ႐ုဏ္ဆြမ္း ကပ္မသြားခင္ ကိုဘေကာင္းတုိ့ ဆိုင္းအဖဲြ႔က ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ဖဲြ႔ သီခ်င္းႀကီး၊ သီခ်င္းခန့္၊ ၾကည္ႏူးဖြယ္ တီးလံုး တစ္ပုဒ္ တီးရ သည္။ ဥပုသ္ေန့ မနက္ခင္း အိပ္ရာထဲ ကေနၿပီး ႏွဲႀကီးသံ ေလးတြဲ႔တဲြ႔ႀကီး နားေထာင္ရသည့္ ေလး နက္ၾကည္ႏူးမႈေတြ၊ ဘာသာေရး ပဲြလမ္းသဘင္ တစ္ခုရဲ႔ ႐ိုးရာအေမြ၊ က်က္သေရ ရွိမႈေတြပဲေလ။ ေမာင္းထုသံ ႀကီးကလည္း ရင္ထဲထိေအာင္ တုန္ခါ လုိ့ေပါ့။

ယခုေတာ့ ၀တ္အသင္းမွာ ဆုိင္းအဖဲြ႔ပင္ မပါေတာ့ေခ်။ ကက္ဆက္ကေလးကို စက္ဘီးကယ္ရီယာခံုေပၚ တင္ၿပီး ေအာ္လံႏွင့္ ဖြင့္သြားတာဆုိေတာ့ စက္ ဖြင့္သံ ရွီးရွီးရွဲရွဲ ႏွင့္အတူ ျပာေျခာက္ေျခာက္ တီးလံုးသံေလးကိုသာ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ ၾကားေန ရသည္။ ဟိုတုန္းကလုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး အေမ ႀကီးရဲ႔။ ဆုိင္းငွားခ ကလည္း မတတ္ႏုိင္ဘူး။ အရင္ ဆုိင္းဆရာေတြလုိ အ႐ုဏ္ဆြမ္းကပ္လုိက္ဖုိ့ ဒီမွာ လာၿပီး ညမအိပ္ႏုိင္ဘူးတဲ့။ အစဥ္အလာ မပ်က္ေအာင္သာ လုပ္ေနရတာ အေမႀကီးရဲ႔။ အရင္ လုိ ဆြမ္းေတာ္ႀကီ းကပ္လိုက္တဲ့သူက သိပ္မရွိ ေတာ့ဘူး။ မစည္ကားေတာ့ဘူး။ ဘုရားေရ အဲဒါ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ၾကမတုန္း။

ထိုစဥ္မွာ။
အဘြားႀကီး၏ သမီးျဖစ္သူ ေဒါသကုမၼာရ မင္းသမီး ေအးသီမ ေဒါႀကီးေမာႀကီး ေရာက္လာ သည္။ ထံုးစံအတုိင္း ပါးစပ္က ညည္းညဴသံေတြ ႏွင့္အတူ မေက်နပ္ခ်က္ ေတြက ပန္းဘဲဖုိထဲက မီးပြားေတြလုိ တဖြားဖြား လြင့္စင္လာေနသည္။

"ငါ့မွာသာ အခ်ိန္တန္ရင္ ထမင္းအိုးခြံ ေပၚေရာက္ဖုိ့ ၾကက္ယက္သလုိ ရွာလုိက္ရတာ အေမာ၊ အခုထိ စားဖုိ့မေျပာနဲ့ ဆန္က်ဳိးတစ္ေစ့မွ ရွာမရ ေသးဘူး။ ဟိုေကာင္ေလး။ ျပန္လာရင္ တံျမက္ စည္းက်ဳိးေအာင္ကို ႐ိုက္ဦးမွာ။ ၾကည့္ေနတာ ၾကာၿပီ။ မဟုတ္တာ ညေနေက်ာင္းေတာ့ မတက္ ဘူး။ ၀တ္လွည့္လုိက္သြားသတ့ဲ"

လုိ့ ေဒါသ တႀကီး ေျပာေနသည့္ ေအးသီမ မ်က္ႏွာကို စူးစူး နစ္နစ္ ၾကည့္ပစ္လုိက္သည္။

"ငါ့ေျမး ေက်ာ္ဆန္း ဦးနဲ့ ဆန္ရွာမရတာနဲ့ ဘာဆုိင္သတုန္း ေအးသီမ ရဲ႔။ ညည္းဟာက ေၿမြကက္မႏုိင္ က်ီမီးနဲ့႐ိႈ႔။ ညည္း လင္ ငမူးေတာ့ ညည္းဘာတစ္ခြန္း ေျပာရဲ သတုန္း။ ငါ့ေျမး အသားထိၾကည့္ ေအးႏုတဲ့ဟဲ့"

လုိ့ အသံကို ျမႇင့္တင္ၿပီး ေအာ္ေျပာခ်လိုက္သည္။

ျပႆနာကေတာ့ ေခ်ာင္းဦး ေပါက္သလုိ အလံုးအရင္းႏွင့္ ေျပး၀င္လာ ေနၿပီထင္သည္။ သား အခ်စ္၊ ေျမးအႏွစ္တဲ့ေလ။ ေျမးေလး ေက်ာ္ဆန္းဦး က အဘိုးႀကီး ကိုဘေကာင္း စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ အလြန္ တူသည္။ ဆုိင္းကိုလည္း ၀ါသနာပါသည္။ ဆုိင္း ဆရာႀကီး တက္ေခတ္ေရႊေခၚ ဦးစိန္ေပခိုထံ သံပတၲလားႏွင့္ သီခ်င္းတက္ေနသည္မွာ ေ၀ဘာ ဂီရိဆင္ ႀကိဳးပင္ရေနၿပီ။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေျမး ေတာ္ေမာင္ ေက်ာ္ဆန္းဦး ေရာက္လာသည္။ လြယ္အိတ္ကို စလြယ္သိုင္းၿပီး လက္ထဲမွာ အထုပ္ တစ္ထုပ္ေပြ႔ပုိက္လ်က္။

"ေက်ာ္ဆန္းဦး လာခဲ့စမ္း၊ ေက်ာင္းေတာ့မလုိက္ဘူး မဟုတ္က ဟုတ္က ဒီ၀တ္လွည့္ႀကီး ေလွ်ာက္လုိက္ေနလုိ့ အားႀကီး ႀကီးစာတတ္ပါ လိမ့္မယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ငါလက္ပိုက္ ၾကည့္မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။ သြား သြား တုတ္ ေကာက္ခဲ့။ ရွာရေဖြရတာက တစ္ဖက္၊ သင္း ကိစၥက တစ္ဖက္နဲ့"

ဆုိသည့္အသံက မိုးႀကိဳးထစ္ သလုိ ျမည္ဟိန္း ထြက္လာသည္။

အဘြားႀကီး သည္လည္း ေႁမြေဟာက္တစ္ ေကာင္လုိ ပါးပ်ဥ္းခြက္ သြားပါ၏။ အဘြားႀကီးက ႏႈတ္ခမ္းပါး ေတြကို အားယူခြၽန္ျမၿပီး ေျပာခ်လုိက္ မည္ဟု ဟန္ျပင္ဆဲ။

"အေမရယ္ ေက်ာင္းကလည္း ညေန ဖြံ႔ ၿဖိဳးေရးခ်ိန္နဲ့ေလ။ ၀တ္အသင္းကလည္း လူ နည္းေနလုိ့ ဥကၠ႒ ကိုယ္တုိင္ေခၚတာနဲ့ လုိက္ သြားမိတာပါ"
လို့ ေက်ာ္ဆန္းဦးက အထုပ္ ကေလး ေပြ႔ပိုက္ထားရင္း ဆက္ေျပာျပန္သည္။
"အေမ ဒါ ၀တ္ဆန္ေလ၊ ၀တ္လွည့္လုိက္ တဲ့ သူေတြကို ဆန္တစ္ျပည္စီ ေပးတာေလ။ ဆန္ တစ္ျပည္ဆုိ နည္းသလားအေမရာ"

ဆုိသည့္ ေက်ာ္ဆန္းဦး အသံေၾကာင့္ အဘြားႀကီး မ်က္လံုး အစံု ျပဴးက်ယ္သြားသည္။ ေအးသီမပင္ မ်က္ခံုး တြန့္သြားမည္ ထင္သည္။
"သြား ဒါေတြ ငါ့ လာ ေျပာမေနနဲ့။ ပညာေရးထက္ ဘာမွ တန္ဖိုး မရွိဘူး အသာေန မင္းဆန္လည္း ငါမမက္ဘူး။ သြား သြား ဆန္ေကာထဲ ဆန္ေလးဘူး ျခင္ထည့္ ခဲ့။ အခ်ိန္မရွိဘူး"

လုိ့ ေျပာလုိက္သည့္ ေအးသီမ ေလသံေျပာင္းသြားပံုကို ၾကည့္ၿပီး အဘြားႀကီး ႏႈတ္ခမ္းတြန့္ ၿပံဳးျဖစ္သြားသည္။
"ပညာေရးထက္ ဘာမွ တန္ဖိုးမရွိဘူး"
"အသာေန မင္းဆန္လည္း ငါမမက္ဘူး"
အဘြားႀကီး နားထဲမွာ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ၾကားေနရသည္။ အဲသည္စကားကို ေအးသီမ ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ႏွင့္ ေျပာတာ ဟုတ္ပါ့မလား။ ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္ အပထား စစ္ပြဲတစ္ခု ကေတာ့ ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္စြာ ၿပီးဆံုးလုိ့ သြား ေပါ့။ အတန္ၾကာေသာ အခါ ၀တ္ဆန္ေတြ ထည့္ခ်က္ထားသည့္ ထမင္းအုိး ေအာက္ဘက္ရွိ မီးဖို မွ မီးခိုးေတြ အူတက္လာ ေနေတာ့သည္။

အေနာက္ဘက္ မိုးေကာင္းကင္ ႀကီးကေတာ့ တိမ္ေတြ ေကာက္လ်က္ ရဲရဲနီေနေပ ေသးသည္။ သူတို့ပိုင္ဆုိင္ေသာ မီးဖိုခန္း ႐ိုင္ရြဲရဲြေလးမွ လူးလူး လြန့္လြန့္ ေ၀့တက္လာေသာ ျပာႏွမ္းႏွမ္း မီးခိုးေတြ က ေ၀့ကာ၀ိုက္ကာျဖင့္ နီရဲေနေသာ တိမ္ေတြ ကို ေနာက္ခံကားျပဳၿပီး လြင့္တက္လာပံုမွာ ကႏုတ္ပန္းခက္ ကေလးေတြလုိပဲ ၾကည့္လုိ့ပင္ ေကာင္းေနေသးေတာ့။